"Ανατολή μετά την Δύση μέρος 2ο"

Και ήταν 3..
3 το χάραμα..
Σαν ποτέ να μην θέλανε τα μάτια του να κλείσουν όταν σκοτινιάζει
Σαν κάτι να τον κρατά άγρυπνο..
Έιναι ο φόβος όταν ακούς κάτι γύρω σου να ουρλιάζει...
Καθόταν αμίλητος.. στο βολικό καναπέ του.. μες στο άβολο σώμα του..
Τα μάτια του δεν πετάριζαν πια...φάνταζε προσκολιμένος ή μάλλον αποβλακωμένος
λες και έδειχνε το άδειο κουτί κάτι ενδιαφέρον...
Ένιωθε πως ο χρόνος είχε κολλήσει πρίν αρκετά χρόνια..όταν το κακό γεννήθηκε..
και στένευε ο χώρος όλο και περισσότερο στο στενό του κεφάλι..
Δεν έμοιαζε να αναπνέει.. έμοιαζε να ταξιδεύει κρατώντας την ανάσα του..
στους πιο νεκρούς ωκεανούς ..στο άπειρο βάθος τους που η ζωή είναι παγωμένη και μυστήρια
Ήταν 3..
3 το χάραμα..
Σαν ποτέ να μην είχε ακούσει τον θόρυβο που προκαλέι ο εσωστρεφισμός..
κάτι σαν να ουρλιάζει μέσα σου..
Σηκώθηκε.
Με νοχελικά βήματα προσπαθεί να φτάσει στην έξοδο του σαλονιού...
Στην έξοδο του σκοταδιού..που απλά το λιγοστό φως της τηλεόρασης έδινε χρώμα..
Που όπως το παρατηρείς όταν αλλάζουνε οι σκηνές..
και διαφέρει η φωτεινότητα στο επόμενο καρέ..
Τον ρώτησε κάποιος κάπου κάποτε..
"Πάμε να φύγουμε;"
Η απάντηση ήταν μια αδάφορη κίνηση του κεφαλιού..
σαν να έλεγε ουδέτερα.."Μπααααα"
Μήπως και αλλάξει γνώμη για την οπτική του γωνία που διακρίνει αυτόν τον θορυβώδη κόσμο!
Αλλά η ζωή του ήταν ένα ατέλειωτο ταξίδι..
από χαρές και λύπες..
από βουνά και θάλλασες
από τρικυμίες και πανδημίες..
Και ήτανε η μία ώρα που έφερνε ένα βήμα μπροστά..
..την Αθήνα από τη Ισπανία..





Rene Carlos

**** Remember remember the 6th of December... ****

...την ημέρα εκείνη που σαν σήμερα πριν έναν χρόνο ο καλός και πάνω απ΄ολα υπεύθυνος κωλόμπατσος Επαμεινώνδας Κορκονέας θανάτωσε με το πιστόλι του και μέσω της τεχνικής "του εξοστρακισμού" ένα 15χρονο πάιδι (σε πιστέψαμε ΠΟΥΣΤΗ ΚΟΥΓΙΑ)! Και έτσι λοιπόν τα αγάλματα στις πλατείες, τα πίσω μέρη των λεωφορείων, οι πλάκες των πεζοδρομίων, οι κάδοι έφεραν απάνω τους απλά και μόνο 2 λέξεις... <15χρονος νεκρός>.
Και εκείνες οι 2 λέξεις εμπεριείχαν μέσα τους και πίσω και μπροστά τους μια μετουσίωση οργής, έκλειναν μέσα τους ολόκληρη τη σαπίλα του συστήματος, πληρούσαν την υποκειμενική και αντικειμενική υπόσταση όλων των εγκλημάτων που αιώνες τώρα τελούται εις βάρος μας, και πάνω απ' όλα υπόσχονταν με πλήρη σοβαρότητα μία εκδίκηση γεμάτη βία και πόνο, οργή και μίσος...

Η επανάσταση όμως άργησε μια μέρα. Ζούσαμε μέρες και μέρες τις τέλειες προϋποθέσεις μιας επερχομένης επανάστασης, ώσπου δύο ειδών κατηγορίες υπονόμευσαν και κατέστρεψαν τις ελπίδες μας για μία στροφή στον ρου της ιστορίας... από τη μίζερη σαπίλα, δυο ζάλα προς τον Ήλιο. Μια στροφή προς μια αξιοπρεπή δημοκρατία που μας αξίζει. Οι βαλτοί κουκουλοφόροι των μπάτσων και οι μπάχαλοι που βρήκαν ευκαιρία μέσα σ'όλα να κάνουν το όνειρο τους πραγματικότητα. Ίσως και κάποιοι απελπισμένοι πυρομανείς που έχουν στα σπίτια τους αφίσα του Νέρονα να σχηματίζει ευτυχής το σήμα της νίκης και από πίσω τη Ρώμη στάχτη και μπούρμερη! Και έτσι εκτός από το μαγαζί με τους λουκουμάδες, έκαψαν και την βιβλιοθήκη. Και το θεματάκι πήρε απλά το δρόμο του  προς την αυτοκτονία! Δεν κυρήχθηκε η χώρα σε κατάσταση πολιορκίας από την γλάστρα αυτού του καθεστώτος, τον ΠτΔ. ΚΡΙΜΑ. Απλά κρίμα. Στο τέλος σκατώθηκε το άπαν σύμπαν και γυρίσαμε στη τετριμμένη μας καθημερινότητα! Και ξανά να μας ληστέυουν μέσα στα μούτρα μας. Έμεις να πληρώνουμε τα τούβλα της εξοχικής βίλας του εκάστοτε χοντρού πολιτικού, να πληρώνουμε τις σφαίρες των όπλων των κωλόμπατσων και εκείνοι να κλείνουν την  Ολομέλεια της Βουλής για να παραγραφούν τα εγκλήματά τους, να επικαλούνται αυτήν την γαμημένη βουλευτική ασυλία για την οποία έχω απλά να πω ανάθεμα και τρισανάθεμα (!!!!!!!!)  και να σκοτώνουν τα παιδιά και αδέρφια μας. Όμως δεν έχει κανένας άλλος το φταίξιμο παρά εμείς! Είχαμε την ευκαιρία...

Κάνω ευχή σε ένα αστέρι να πάνε όλα κατ' ευχήν από σήμερα και στο εξής...

**** Ένα μικρό παιχνίδι... ****

Δοκίμασε σε άσχετες στιγμές που θα έχεις πρόχειρο ένα χαρτί κι ένα μολύβι να παίξεις το εξής παιχνίδι... Μου το έμαθε η φίλη μου, το Πορτοκαλάκι, και πραγματικά αντικατοπτρίζει πλήρως την ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι την εκάστοτε στιγμή. Σε μια κάθετη στήλη γράψε την αλφάβητο. Έπειτα συμπλήρωσέ την με τις λέξεις που απλά σου έρχονται αντανακλαστικά στο μυαλό.

Ας δοκιμάσω εμένα σε πρώτη φάση:

Αγάπη

Βρέφος

Γάμησέ τα

Δέλτα

Έρις

Ζητάς (Κωλόμπατσος)

Ηλιόσπορος

Θέρος

Ίαση

Κρόκος

Λεμονίτα

Μαργαρίτα

Νουρί (το επίθετο της Λέιρα...)

Ξύλο (το ξύλο που θα ρίξω)

Ομελέτα

Πρακτική

Ριχάρδος ο
Ντολμαδο
κατακτητής

Στεγνός

Ταράτσα

Υγρασία

Φτερό

Χτικιάρης

Ψωλή (συγνώωωωμη)

Ώμος


...Ύστερα φτιάξε την ιστορία σου ενώνοντας μία μία τις λέξεις... Διάβασέ την στο τέλος για να δεις πώς είναι η ψυχολογία σου...

" απ' την πολλή ΑΓΑΠΗ κοντέψαμε δημιουργήσουμε μέσα μου ένα ΒΡΕΦΟΣ. δηλαδή κατάσταση ΓΑΜΗΣΕ ΤΑ. το μυαλό μου σχημάτιζε ένα ΔΕΛΤΑ παρόμοιο με εκέινο των ποταμών... είχα κιόλας διχαστεί. Σε δίλλημα βρισκόμουν για ώρες, από το οπόιο μπορούσε να σχηματιστεί η έννοια της τέλειας ΕΡΙΔΟΣ, ειδικά εάν έπαιρνα την λάθος απόφαση. κατόπιν αυτού συζητούσαμε όντως για τους κωλόμπατσους ΖΗΤΑΔΕΣ, ώστε να ξεχαστώ από τα άγχη μου... τους οποίους μάλιστα και διαχώρισα από τους λοιπούς μπάτσους. θα ήθελα πολύ να είχα μερικούς ΗΛΙΟΣΠΟΡΟΥΣ να μασουλάω κατά την ώρα της κουβέντας. ο συνειρμός που ακολούθησε είχε ως εξής: ο ηλιόσπορος μου θύμισε τον ήλιο και αυτός με τη σειρά του το ΘΕΡΟΣ, κάτι που αν τώρα είχαμε θα επερχόταν απλώς και αυτοτελώς ΙΑΣΗ σε όλα μου τα προβήματα σχεδόν.
το μεσημέρι είχαμε φάει αβγά και επειδή δεν μου αρέσει ο ΚΡΟΚΟΣ τον αντάλλαξα για λίγο ασπράδι του διπλανού μου... δεν έπρεπε να είχα παραγγείλει ούζο... καλύτερα μια ΛΕΜΟΝΙΤΑ, ή μήπως λεμονίτα- ούζο??? Ας μαδήσω μια ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ να μου πει, αφού είμαι τόσο αναποφάσιστη!
πολύ θα ήθελα να ήταν εδώ μαζί με το πορτοκαλάκι, τον κώστα και εμένα η μικρή μου Λέιρα ΝΟΥΡΙ, μου έλειψε το κοριτσάκι και το ξέρω πως θα μου ρίξει πολύ ΞΥΛΟ όταν με ξαναδεί γιατί χάθηκα αυτές τις μέρες. και τώρα που το σκέφτομαι... αφού είχαμε αβγά γιατί δεν φτιάχναμε μια ΟΜΕΛΕΤΑ??? αφού τον σιχαίνομαι τον κρόκο!!!
και αναρωτιέμαι... πού θα κάνω την ΠΡΑΚΤΙΚΗ μου ως δικηγόρος?? θα βρω κανέναν καλό κυριούλη σαν τον βασιλιά ΡΙΧΑΡΔΟ ΤΟΝ ΝΤΟΛΜΑΔΟΚΑΤΑΚΤΗΤΗ, ή κανέναν βλάκα, ΣΤΕΓΝΟ από συμπόνια, βουτηγμένο στα σκατά???? φφφφφφφφφ κουράστηκα πια να αγωνιώ για όλα. θέλω να ανεβώ στην ΤΑΡΑΤΣΑ να εισπνεύσω οξυγόνο, αλλά έχει πολλή ΥΓΡΑΣΙΑ απόψε και θα αρρωστήσω! Θεέ μου, μιλάω σαν τη μάνα μου! βέβαια και η ταράτσα είναι κλειδωμένη. ας ήμουν ένα μικρό μικρό ΦΤΕΡΟ να πετάξω πέρα ως πέρα ακολουθώντας τις προτροπές του πατέρα Αιόλου. ένα τόσο δα φτερούλι σαν εκείνο που τραμπαλίζεται στον άνεμο στην ταινία Φόρεστ Γκαμπ... όσες φορές και να την δω, τα ίδια συναισθήματα θα μου βγάζει, ξανά και ξανά!!!
πόσο θα ήθελα να υπερνικήσω τον νόμο της βαρύτητας, κι όμως μέσα μου ακόμα ριζώνουν παρελθοντικοί ΧΤΙΚΙΑΡΗΔΕΣ που ακόμα μετά από τόσους μήνες με κάνουν να ανησυχώ και μου στερούν τον Ήλιο!! ΨΩΛΕΣ μαλακισμένες είναι πια για μένα, χωρίς αιτία και αφορμή οι πράξεις τους, χωρίς υπόσταση οι ζωές τους...
πονάει λιγάκι ο ΩΜΟΣ που κοπάνησα χθες στο χορό από την αποψινή υγρασία. πόσο θα ήθελα να γινόμουν χορεύτρια!!! "

Κι έτσι λοιπόν κάναμε και σήμερα την αυτοψυχανάλυσή μας ακολουθώντας μια συνειρμική νομοτέλεια!!! Άντε και στα δικά σας!

* a hummingbird in cocoon * #2

...Κι εμείς απλώς τη φύση καταστρέφουμε

τη Φύση Μητέρα κι Αδερφή μας...

Τη Φύση που μας γέννησε και που σαν από ετούτη τη ζωή χαθούμε,

πάλι στην αγκαλιά της θα μας κοιμήσει

και θα μας νανουρίσει με μελωδούς γλυκείς.

Γιατί εκείνη να συγχωρεί γνωρίζει

Ξανά θα μας προετοιμάσει σ' ένα καινούργιο σώμα να εισέλθουμε,

θα προετοιμάσει τη μετενσάρκωσή μας

την μετενσάρκωση της ίδιας της δικής της της θανάτωσης
κι ας ξέρει πως θα την καταστρέψουμε...
...ξανά και ξανά και ξανά και ξανά
και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά.

Ώ σεβαστοί μου κοσμοκράτορες και ηγέτες των λαών,
εσείς που την μικρή μας Αδερφή μπασταρδέψατε,
για σας με όλη μου την ψυχή επιστρατέυω τις μαγικές δυνάμεις του κόσμου,
τη δύναμη της Αύρας και του Πνεύματος,
την ανυπέβλητη δύναμη των τεσσάρων στοιχείων της Μητέρας μας
...Για σας επικαλούμαι να σας πλακώσει το ψυχρό τσιμέντο ζωντανούς
και μέσα στον υγρό σας τάφο από ασφυξία να ψοφήσετε.
Αυτό σας πρέπει.
Κι εμάς;
Κι εμάς, λοιπόν, μες στο τσιμέντο θα μας θάψουν,
αλλά ίσως να ρίξει κανείς μια φούχτα ζεστό χώμα
πάνω στο φέρετρό μας.
Δεν έχουμε άλλη επιλογή.
Στο τέλος τέλος δικό μας είν' το φταίξιμο, δικό μας και το τίμημα
που σας αφήνουμε να μας ορίζετε και να μας κυβερνάτε...
...Ίδια πως είμαστε σκυλιά!
Και το πληρώνουμε μέρα τη μέρα, στιγμή τη στιγμή
ακριβότερα

* a hummingbird in cocoon *

Είναι μακρύς, μακρυυυυύς ο δρόμος, ώσπου στο σπίτι σου να πλησιάσεις

κι εγώ έφτασα ακριβώς πριν από σένα... ακριβώς πριν το ηλιοβασίλεμα

και εσύ είπες... είπες " Καλώς ήρθατε με τα μάτια σας"

Κι εμείς δεν είπαμε τίποτα απολύτως.

Ω! Έχουμε βρεθεί σε πολλές πολλές εκκλησιές, μα ποτέ μας δεν πιστέψαμε.

Αν ποτέ φύγεις πολυυυυύ μακριά, υπάρχει ακόμα ένα γλυκό τραγουδάκι που θα σε συνοδέυει

Αν ποτέ βρεθούμε πολύ πολύ κοντά, ψυθίρισε στο αφτί μου

Πρόφερε τη λέξη εκέινη...

Πές την!

Μπέρδεψέ με, όμως πές την!

Μικρό μου κολιπρί, πές την!

Γίνε μπαμπάκας μου!

" Tίποτα σπουδαίο "

Κρύο έκανε και εκείνη την μέρα.
Πρώτη ώρα έχουμε τον πιο βαρετό και σπαστικό καθηγητή..
Είχα αργήσει και πάλι,
είχαν τελειώσει και την προσευχή
και ανέβαιναν στις τάξεις όλοι.
Με βρήκε στην πόρτα ο Νίκος.
"Έλα!Μην πας,κάτσε να αράξουμε πίσω.."
Ε,δεν ήθελα και πολύ εγώ για να πειστώ να χάσω μια ώρα ανελέητης βαρεμάρας
με Φυσική για "Καλημέρα" (επισημαίνω πως είμαι/ήμουν Θεωρητική..)
Πήγα προς το μέρος του,
με πήρε από το χέρι και προχωρήσαμε στο πίσω προαύλιο με τις εξέδρες.
Εκεί ήταν και παιδιά από άλλα τμήματα και τάξεις..
"Μάλλον την πρώτη ώρα δεν την γουστάρει κανείς..."
είπε σαρκαστικά ο Ηλίας όταν είδε και εμάς να κατεβαίνουμε.
Βρήκαμε δυο άδειες 'θέσεις' και κάτσαμε.
"Αράξτε!φέραμε και καφέ.
Ήμουν σίγουρη ρε ότι θα κατεβαίνατε..!"
είπε χαμογελαστά η Ρόη
Γενάρης μήνας και 15 άτομα καθόμασταν στο κρύο χωρίς τίποτα να μας πτοεί.
Καθόμασταν εκεί με καφέ και τσιγάρο και μιλάαααγαμε, γελάαααααγαμε....
Το 60λεπτο πέρασε σαν να ήταν 10 λεπτά όλα κι όλα..
Ήταν από τις πιο ωραίες ώρες στο σχολείο..
Και είναι αυτή που μαζί με άλλες δεν θα ξεχάσω ποτέ..
Η ζωή είναι σαν ένα άλμπουμ φωτογραφιών..
Κάθε φωτογραφία και ανάμνηση..
Οι όμορφες στιγμές μας κρύβονται στις πιο καθημερινές αλλά υπέροχες μέρες που ζήσαμε..
Χωρίς πολλά πολλά..
Εξέδρες,καφές,τσιγάρο και μπλα μπλα...

* Ο βασιλιάς Έρνστ και το τριαντάφυλλο* * ...και τώρα λοιπόν που το κρατάς σφιχτά, ξέρεις πως για πάντα, πάντα, πάντα μια μεγάλη αγκαλιά που μαζί με σένα χωράει τον μαγικό κόσμο σου ολόκληρο *

...Κι έτσι λοιπόν απλά τον μάγεψε χωρίς κανείς να καταλάβει, ούτε και ο ίδιος ο Έρνστ...

Η σειρά του είχε κιόλας φτάσει!!! Γεμάτος αγωνία άνοιξε την πόρτα και για πρώτη φορά στη ζωή του αντίκρυσε μια κοπέλα πιο όμορφη και από νεράιδα του δάσους... και είναι αλήθεια πως στη ζωή του είχε δει πολλές νεράιδες, αφού για χρόνια το σπίτι του ήταν μια σπηλία σε ένα μακρινό δασάκι.
Για κάποιες στιγμές δείλιασε. Ύστερα την πλησίασε σιγά σιγά, και σε κάθε βήμα του την κοίταζε όλο και πιο βαθιά στα μάτια. Εκείνη κοκκίνησε απ΄την ντροπή της μα δεν είπε λέξη. Της πρόσφερε το μαγεμένο λευκό τριαντάφυλλο.


...Κι ήταν τότε που τα ροδοπέταλα άνοιξαν για πρώτη φορά σκορπίζοντας στον αιθέρα νότες γλυκές σαν νανούρισμα, δροσοσταλίτσες για βροχή, αρώματα μεθυστικά και χρώματα- μπογιές που βάψανε κόκκινη πορφύρα την καρδιά της... και τη δική του! Κορδέλες ηλιαχτίδες που δέσανε τα χέρια του με τα δικά της. Κι ένα αεράκι δροσερό που τους έσπρωξε, τους ξεκούνησε από τη θέση τους, τους έφερε κοντά. Απόσταση ανάσα. Η Πριγκήπισσα Ήλια χαμογέλασε! Και ο Έρνστ το ίδιο. Εκείνη δεν ήταν πια αγέλαστη. Εκείνος δεν ήταν πια σοβαρός. Έγινε βασιλιάς στην καρδιά της και τη φίλησε απαλά για μια στιγμή...
Και ούτε που την ένοιαξε ποτέ πως ο Έρνστ δεν φορούσε ρούχα βασιλικά και δεν είχε κανέναν θησαυρό πίσω στη χώρα του. Γιατί ήταν ο δικός της θησαυρός...  Δεν την πείραζε πως δεν ήταν ο Κυβερνήτης και Άρχοντας καμίας Πολιτείας. Κανείς ποτέ δεν έμαθε την αλήθεια.

Το καλό και όμορφο τριαντάφυλλο σαν εκπλήρωσε την <αποστολή> του τους χαιρέτισε με δυο φιλιά και έφυγε αναζητώντας κι άλλες ανεκπλήρωτες αγάπες που θα μπορούσε να βοηθήσει. Ωστόσο φέυγοντας τους άφησε 3 ροδοπέταλα για να θυμούνται την ημέρα εκείνη...



Τα τρία αυτά ροδοπέταλα ήταν ένας καλός οιωνός γονιμότητας. Πέντε χρόνια αργότερα ο Βασιλιάς Έρνστ και η Βασίλισσα Ήλια είχαν αποκτήσει 3 πανέμορφα μωρά!

* Ο βασιλιάς Έρνστ και το τριαντάφυλλο* * ...μα αν καταφέρεις να το δεις εκείνο που σ΄αγαπά και στέκεται μπροστά σου... ένας ολόκληρος κόσμος μαγικός θα υποκλιθεί στις άκριες των δαχτύλων σου! Σφιχτά να τον κρατήσεις μην σου φύγει και χάσεις την ομορφιά σου *

...Και μια και δυο ξεκίνησε ο Έρνστ, φορώντας τριαντάφυλλο λευκό στο μπέτι, ένα σύντομο ταξίδι προς το αρχοντικό του βασιλιά Ριχάρδου του Ντολμαδοκατακτητή, ελπίζοντας να σταθεί τυχερός για μία και μοναδική φορά στη ζωή! Για μια στιγμή κοντοστάθηκε..

<Έλα τί είναι εκείνο που σε βασανίζει?> ρώτησε το τριαντάφυλλο κι εκείνο σκεπτικό...

<Δεν είμαι πρίγκηπας...>
<Ναι....ναι, ναι... δεν είσαι πρίγκηπας. Μια ευχή μονάχα κάνε... Τι θα ήταν εκείνο που θα ήθελες πιότερο στον κόσμο τώρα?>  συνέχισε το τριαντάφυλλο.
<Να γινόμουν έστω και για μία ημέρα πρίγκ...> και πριν να προλάβει να τελειώσει τη φράση του ένιωσε μία θεσπέσια ζάλη να τον τυλίγει... ένα δροσερό αεράκι, ανάσα δροσιάς μέσα και έξω από εκείνον... ένιωσε ελαφρύς σαν να υπερνίκησε επιτέλους τον νόμο της βαρύτητας, μα συνάμα τόσο βαρύς...  Κοιτάχτηκε. Κατάλαβε... Ήταν τα χρυσοκέντητα ρούχα, τα διαμαντένια μανικετόκουμπα, τα ογκώδη δαχτυλίδια, η βελούδινη πορφυρή κάπα, εκείνα που τον βάραιναν. Μα δεν τον βάραιναν πια, ήταν ευτυχής. Χαμογέλασε. Ήταν πια ο Πρίγκηπας της Πολιτείας της Φράνκ- Φρούτ.
<Μα πώς? ...πώς το έκανες αυτό?> ρώτησε φανερά σαστισμένος...
<Δεν έχουμε χρόνο για εξηγήσεις. Οι δείκτες του ρολογιού προχωρούν και εμείς είμαστε ακόμα πολύ μακριά> είπε το τριαντάφυλλο και συνέχισε το δρόμο τους.
Στο επόμενο βήμα ο Πρίγκηπας Έρνστ σχεδόν έχασε την ισορροπία του από το βάρος των ρούχων... Σιγά σιγά άρχισε να συνηθίζει.

Μετά από κάποια ώρα έφτασαν στον επιθυμητό προορισμό... Κοσμοσυρροή έξω από το παλάτι του βασιλιά Ριχάρδου του Ντολμαδοκατακτητή. Όλη η υψηλή κοινωνία μαζεμένη σε ένα και μοναδικό σημείο του κόσμου.. την Πολιτεία του Ανατέλλοντος Ηλίου. Ο Πρίγκηπας Έρνστ άρχισε να φοβάται και ζήτησε από το τριαντάφυλλο να φύγουν. Μα εκείνο του είπε πως το παν σε αυτήν τη ζωή είναι η προσπάθεια και όχι το αποτέλεσμα! Και έτσι λοιπόν δήλωσαν συμμετοχή με το δεύτερο γκρουπάκι των γαμπρών.

Έφτασε και η στιγμή που τους επιτράπηκε η είσοδος! Κρατώντας σφιχτά στο στήθος του το τριαντάφυλλο ο Πρίγκηπας Έρνστ μπήκε στο ανάκτορο. Σάστισε. Δεν είχε ξαναδεί τόσα πλούτη. Ο βασιλιάς Ριχάρδος Ντολμαδοκατακτητής είχε ετοιμάσει για τους υποψήφιους λουκούλειο γεύμα για να πάρουν δυνάμεις και να δείξουν τον καλύτερό τους εαυτό στην Ήλια!


...Ντολμαδάκια με κιμά, ντολμαδάκια γιαλαντζί, ντολμαδάκια γεμιστά με τύρι και μπέικον, λαχανοντολμαδάκια, κολοκυθοντολμαδάκια, ντολμαδάκια από κολοκυθανθούς, πιπεροντολμαδάκια, τοματοντολμαδάκια, πατατοντολμαδάκια, μελιτζανοντολμαδάκια, ντολμαδάκια από σούσι, ντολμαδάκια με λευκή και κόκκινη σάλτσα, ντολμαδάκιά γεμιστά με πουρέ, ντολμαδάκια με γλυκόξινη σάλτσα, φλαμπέ ντολμαδάκια από τζίντζερ, μύρτιλλο και θυμάρι σβησμένα με κόκκινο κράσι. Και για ΕΠΙΔΟΡΠΙΟ ντολμαδάκια γεμιστά με μους σοκολάτα, πασπαλισμένα με άχνη ζάχαρη, τρόυφα μπίττερ σοκολάντε και τρίμματα ΒΕΛΑΝΙΔΙΟΥ!!!!

 Αφού λοιπόν ξεκοιλιάστηκαν- με το συμπάθειο- απ' το φαί, άρχισε η όλη, λίγο πολύ, γνωστή διαδικασία: περίμενε καρτερικά ο καθείς τη σειρά του για να συναντήσει την Πριγκηποπούλα και να κερδίσει την καρδιά της κάνοντάς την να χαμογελάσει.
Όταν έφτασε και του Έρνστ η σειρά εκείνος ένιωσε κάτι παράξενο μέσα του. Παραχώρησε τη σειρά του στον επόμενο και βγήκε για λίγο έξω από το κάστρο...
<Δεν μπορώ να της το κάνω αυτό... Το ξέρεις και το ξέρω πως πρίγκηπας δεν είμαι... Θέλω τα μάγια να τα λύσεις, καλό μου τριαντάφυλλο. Φοβάμαι την στιγμή που θα το καταλάβει πως το αίμα μου βασιλικό δεν είναι και θα με διώξει μακριά μακριά!> είπε φανερά στεναχωρημένος ο Έρνστ.
<Αυτό που μου ζητάς δεν το βρίσκω έξυπνο.. Γιατί το ξέρεις πως μόλις εκείνοι με τα ρούχα σου τα φτωχικά σε αντικρύσουν, μονάχοι τους έξω θα σε πετάξουν χωρίς να κάνεις καν την προσπάθειά σου... Γι' αυτό λοιπόν θα κάνω πρίγκηπα εκείνοι να σε βλέπουν, για να σε σέβονται... κανείς την αλήθεια να μην καταλάβει. Μονάχα εκείνη!>  είπε το τριαντάφυλλο.


********* Σ Υ Ν Ε Χ Ι Ζ Ε Τ Α Ι ********************

"Χωρίς τίτλο"

Την θυμάμαι...
Ήταν πολύ όμορφη.
Τότε...
Κάποτε...
Μια φορά και έναν καιρό...
Δεν απορώ,
ήταν επιλογή τους,
τους έδωσε την αγάπη της,
μα την εκμεταλέυτηκαν.
Τους έδωσε τα πιο πολύτιμα πράγματα
και την πλήγωσαν!
Τους είχε προειδοποιήσει,
μα όλοι τους ήταν αδίστακτοι,
την βίασαν, και την έκαναν σκουπίδι,
ένα σκουπίδι που ακόμα νοιαζόταν γι αυτούς...
Αλλα ήρθε η μέρα,
που τα όμορφα της μάτια,
στέρεψαν...
Ήρθε η μέρα που τα μακριά μαλλιά της κόπηκαν,
το σώμα της κάηκε,
και αφησε στάχτες τις οποίες μοιράστηκαν και πούλησαν,
ΓΙΑ ΧΡΗΜΑ?
Ναί κάπως έτσι λέγεται σε αυτον τον πλανήτη η μονάδα εξαγοράς...
Όμως, να... κάτι ξεπροβάλλει!
Είναι τα δάκρυα,
που θα πνίξουν ολους όσους δεν την σεβάστηκαν...
Είναι η μελαγχολία της,
που θα καλύψει αυτον τον ουρανό με σύννεφα...
Είνα τα μαλλιά της,
που θα τυλίξουν το ανθρώπινο χέρι που την έλουσε με βενζίνη...
και ΜΕΤΑ?
ΜΕΤΑ ΤΙ?
Μετά,
και εγώ
και εσύ
και αυτοί,
θα καταλάβουν τι θα πεί αγάπη...
Μετά ίσως να εκτιμήσεις τα δάκρυα που σπαταλούσες άσκοπα,
Ίσως καταλάβεις πως το λερωμένο της φουστάνι, ξεπλένεται με πόνο και αίμα...





(Δια την αντιγραφήν) Λεϊρά Νούρι

** Το Ολίγον - όσο πατάει η νταλίκα (τη γάτα) - Αθυρόστομο Ππππποιήμα **

Toro...

*****Την είδα στα κόκκινα ντυμένη
μαχαίρι κράταγε στο χέρι
το βλέμμα της μου 'κοψε τη μιλιά
την είδα εκεί στα σκοτεινα
*
Καθώς αέρινα τίναξε το φουστάνι,
λάμψαν τα μάτια ξαφνικά
με κάρφωσε μ' ένα της χάδι
την ερωτεύτηκα κρυφα
*
Κι όμως εκείνη η Σπανιόλα
με πρόδωσε πριν να την φιλήσω
κατάλαβα πως ήτανε ΚΑΡΙΟΛΑ
μονάχο μ' άφησε να ξεψυχήσω
*
Γιατί ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΟ θηλυκό;
Το νήμα της ζωής μου έκοψες;
Απ΄τον παράδεισο θα βγω
μες την ψυχή σου την ΣΚΑΤΕΝΙΑ
θα γίνω μαύρο κι άρρωστο στοιχειό!
*
Τη ΓΑΜΗΣΕΣ κοριτσάκι!
Κάνε ξανά την προσευχή σου
άδειο απ΄ανθρωπία είν΄το κορμί σου
ας κλάψει κάποιος το τομάρι σου,
που χρόνια σε ΣΑΠΙΑ ΠΗΔΗΜΑΤΑ ξεσπάς
την ομορφιά σου σαν μετράς
με μέτρο πάντα τα ΛΕΦΤΑ!
*
Τα λεφτά που δεν σου αξίζουν
πάρ' τα μωρ'η ΨΩΛΑ και ΧΑΣΟΥ από μπροστά μου!
Για να γλιτώσει η αφεντιά μου
απ΄τα ΣΚΑΤΑ που κουβαλάς μεσ την καρδιά...
*
Λοιπόν αθώα καθώς με κοιτάζεις
ΔΙΑΟΛΟΣ είναι η θύμησή σου.
Κι αυτό που τώρα αξίζει στη μουχλιασμένη εκδίκησή σου...
... είναι και το δικό μου δώρο!
Τον κόσμο έμαθα να αγαπώ,
τον κόσμο... όχι εσένα
Τώρα εσύ με οδηγείς
κάτι δικό μου να σου δώσω...
Το πιο πολύτιμό μου δώρο
ΣΚΑΣΕ ΚΑΡΙΟΛΑ ΚΙ ΑΚΟΥΣΕ
ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΤΟΡΟ!!!!! *****

* Ο βασιλιάς Έρνστ και το τριαντάφυλλο * *πολλές φορές εκείνο που τόσο παθιασμένα αναζητάς, απλώς βρίσκεται μπροστά σου και εσύ είσαι που δεν το βλέπεις. Εκείνο όχι απλώς σε βλέπει, αλλά κιόλας σε θαυμάζει, χωρίς να βγάζει λέξη! *

...Κι έτσι λοιπόν αυτή είναι η κλασσική μικρούλα ιστορία για την Πριγκήπισσα Ήλια και τους βασιλιάδες των εικοσιτριών διαφορετικών Πολιτειών, που διεκδικούσαν θρόνο τόσο στο βασίλειο, όσο και στην καρδιά της...





Ξημέρωσε ένα πρωινό αλλιώτικο από τα άλλα. Ο βασιλιάς Ριχάρδος, ο Ντολμαδοκατακτητής, προκύρηξε γαμπριάτικο διαγωνισμό για την Πριγκήπισσά μας την ημέρα που εκείνη συμπλήρωσε τα 18 της χρόνια. Επειδή όμως εκείνη ήταν πολύ όμορφη άρχισαν να την διεκδικούν πολλοί, μεγάλοι και τρανοί αυτοκράτορες, θαρραλαίοι πρίγκηπες, ξακουστοί βασιλιάδες... Ο όρος του διαγωνισμού που θα έκρινε τον νικητή και τροπαιούχο δεν ήταν άλλος από το ποιός θα κατάφερνε να κάνει την αγέλαστη Πριγκήπισσα Ήλια να χαμογελάσει. Το καημένο κοριτσάκι υπέφερε χρόνια από κακοκεφιές... Όταν ήταν 5 χρονών πάτησε κατα λάθος την ουρά της μάυρης γάτας της κακιάς μάγισσας, Λέλας Κατσιβέλας, και εκείνη επειδή θύμωσε πάρα πολύ την καταράστηκε να μην χαμογελάσει ποτέ ξανά! Τα μάγια μπορούσε να λύσει μόνο εκείνος που θα ένιωθε πραγματική αγάπη για την Ήλια και θα την έκανε να χαμογελάσει κι εκέινη από πραγματικό έρωτα.

Έτσι λοιπόν άρχισαν να συρρέουν στο κάστρο οι κρατούντες τις 5 άκρες του κόσμου, κοσμοκράτορες και αυτοκράτορες από Πολιτείες που βρίσκονται αντίθετα στον χάρτη, πλανητάρχες και αφεντάδες λογιών λογιών, άλλοι με πλούτη κι άλλοι με δόξα ξακουσμένοι... Πάντως ήταν όλο το αφάν γκατέ της υψηλής κοινωνίας...Και από τις 23 Πολιτείες του κόσμου μας, παρακαλώ!!!!

Πολλοί έκαναν το λάθος να τις απαγγέλουν ανέκδοτα που από πριν είχαν προετοιμάσει... Ναι, πράγματι, καμία φαντασία. Άλλοι πάλι επιστράτευαν όλο το χιούμορ που ΝΟΜΙΖΑΝ πως διαθέτουν για να την γοητέυσουν... Κάποιος μάλιστα προσπάθησε να την γαργαλίσει... Μα πόσο χαζός είναι τούτος ο κόσμος????

Μια μέρα περνούσε από την Πολιτεία της Πριγκήπισσάς μας (της Πολιτείας του Ανατέλλοντος Ηλίου), ένας όμορφος νεαρός, φτωχός και πονεμένος από την συμπαντική αδικία, μα με φλόγα και ελπίδα στην καρδιά... αγνός και άδολος, η ψυχή του ήταν πιο λευκή κι από το χιόνι. Σοβαρός κι αγέλαστος, αυτά ήταν τα διδάγματα της ζωής... Ήταν και το όνομά του... Έρνστ. Είδε τοιχοκολλημένες τις ανακοινώσεις του βασιλιά Ριχάρδου του Ντολμαδοκατακτητή. Η φωτοφραφία της πριγκηπέσας τον σαγήνευσε... Αμέσως αληθινά την αγάπησε! Μα δεν ήταν βασιλικό το αίμα του. Πώς να την παντρευόταν???

Απελπισμένος συνέχισε το δρόμο του. Σκεπτόμενος διαρκώς να βρει έναν τρόπο να την κάνει να του χαμογελάσει. Και τον βρήκε! Στάθηκε στο δασάκι έξω απ' την Πολιτεία για να πιει νέρο και τότε άρχισαν να του μιλάει ένα μαγεμένο λευκό τριαντάφυλλο.
<Τί σε βασανίζει, νεαρέ, και είσαι τόσο μουτρωμένος... Μου φαίνεται πως αγαπάς!>
<Ναι>, απάντησε ο νεαρός ξεφυσώντας...
<Μπορώ να σε βοηθήσω> είπε με νόημα το τριαντάφυλλο... <Ξέρεις, έμαθα κι εγώ για την Πριγκήπισσα Ήλια και τον ανόητο διαγωνισμό του πατέρα της. Θα την παντρευτεί εκείνος που θα κάνει την καρδιά της να χαμογελάσει. Όμως κανένας δεν έχει καταλάβει πως εκέινο που θα κάνει την μικρή να χαμογελάσει, δεν είναι σαφώς ένα έξυπνο αστείο... Είναι κάτι που θα μιλήσει στα μέσα της.>
<Όμορφα είναι τα λόγια σου, μα εγώ που είμαι φτωχός, πως να την κάνω να χαμογελάσει? > αναρωτήθηκε εκείνος.
<Κάτι νομίζω πως μπορεί να γίνει... Θα της μιλήσω πρώτα> έιπε το τριαντάφυλλο.
<Μπορείς να το κάνεις αυτό για μένα? > είπε γεμάτος ένταση ο Έρνστ.
<Καλό μου παιδί... οι μέρες μου είναι ακόμα ελάχιστες κι ας βρίσκομαι στο μητρικό μου περιβάλλον... Ωστόσο δεν ένιωσα ποτέ χρήσιμη σε αυτήν την ζωή. Πάντα επιθυμούσα να βοηθήσω κάποιον που αγαπάει γιατί αυτή είναι η δουλειά μας, ημών των τριανταφύλλων... Να προαναγγέλουμε την αληθινή αγάπη. Κι εγώ το βλέπω πως τα μάτια σου αγαπούν!>
Ο Έρνστ χαμογέλασε....

******************* Σ Υ Ν Ε Χ Ι Ζ Ε Τ Α Ι ***************************

"Ιστορία δίχως αρχή και τέλος"

Και στεκόταν εκεί..
μονάχη της..
κρύος ο καίρος..
συννεφιασμένος..
ένα τυπικό πρώινό φλεβάρη θα έλεγε ένας μετεωρολόγος..
ένα σιδερένιο μαύρο τραπεζάκι στεκόταν στην άκρη του πλακώστρωτου.
δυο ξύλινες καρέκλες
(με εκέινη την ψάθινη επένδυση που έχουν οι καρέκλες
που συνήθως συναντάς στις ταβέρνες)
ήταν τοποθετημένες δίπλα του..
απόλυτα ευθυγραμμισμένες μεταξύ τους αλλά και με το τραπεζάκι.
στην μία καθόταν εκείνη.
η άλλη ήταν κενή
σαν την ζωή της..
γύρω κοσμοσυρροή..
ειναι σάββατο βλέπεις και ο κόσμος βγήκε παρόλο το κρύο
για τα συνηθισμένα άσκοπα ψώνια
ολοι μας κάνουμε σαν βρεθούμε σε ένα μέρος σαν αυτό..
το ένα μαγαζί δίπλα στο άλλο και οι φωνές ενθουσιασμένων κοριτσιών
εκστασιασμένων απο τα βραχιόλια τα φορέματα και τα αρώματα
ειναι αυτα που υπερισχύουν των άλλων ήχων..
εκείνη όμως στεκόταν εκεί..
μονάχη της
βουβή
η φασαρία της αγοράς δεν έφτανε σ αυτήν
σαν μια αόρατη μπάλα που την περίκλυε
έδιωχνε κάθε κύμα ήχου μακριά της.
και στεκόταν εκεί..
γαλήνια
ήρεμη
μονάχη
..
κατάμαυρα μαλλιά είχε..
μαζεμένα ψηλά
σε αυστηρό κότσο
το δέρμα της κάτασπρο
σαν το χρώμα που έχει ο ήλιος αν τον κοιτάξεις βαθιά στο κέντρο του..
τα μάτια της κανείς δεν ξέρει τι χρώμα είναι
γιατι δεν είναι ένα..
αλλάζει..
κάθε φορά που νιώθει ένα συναίσθημα αλλάζουν χρώμα τα μάτια της..
τώρα είναι γκρι..
και δάκρυα κυλάνε στα μάγουλά της που από το κρύο έχουν ροδίσει..
μαύρη καπαρντίνα φοράει
κουμπωμένη μέχρι το τελευταίο μεγάλο κουμπί..
τα χέρια της κρυστάλινα
θα σπάσουν νομίζει από το κρύο..
όμως συνεχίζει να γράφει..
γράφει και κλαίει..
στάζουν τα δάκρυά της πάνω στην κόλλα
της αφήνουν στίγματα μεγάλα
και το μελάνι χύνεται
σαν θάλασσα, και οι λέξεις βυθίζονται και μερικές χάνονται..
δεν μπορείς να καταλάβεις τι γράφει
ούτε την νοιάζει όμως
έτσι εκτονώνεται εκείνη
γράφει..
είναι απόμακρη..
λευκή σαν πανί
σαν ζωντανή νεκρή..
αμίλητη..
αγέλαστη..
με εκείνα τα γκρι γεμάτα θλίψη μάτια της..

Αλλά αυτή ήταν η ομορφιά της..
η ωχρή της όψη
η θλίψη της
το μίσος της
ο έρωτάς της
τα διαμαντένια δάκρυά της

και η τελευταία φράση στο τετράδιο της..
μόνο αγάπη σoυ ζητάω
αγάπη δωσ' μου..

**** Ντομένικο ****

Βρήκα ένα γράμμα. Χωρίς διεύθυνση αποστολέα ή παραλήπτη. Χωρίς σφραγίδα, γραμματόσημο. Δύο κουβέντες μόνο: για σένα. Κατάλαβα πως για μένα δεν ήταν. Μακάρι να ήξερα τον αποστολέα ή τον παραλήπτη.

" Ντομένικο, μελαχρινέ μου ήλιε,



πάει καιρός. Φύγαν οι μέρες της μοναξιάς μου και ήρθαν άλλες, πιο απόμακρες, πιο κρύες απ' τις προηγούμενες. Ξέρω πως κάθε φορά που αναπολώ τις ζεστές μας μέρες, σε καλό δεν θα μου βγει. Συνεχίζω να με βιάζω με αναμνήσεις.
Θυμάμαι.
Το χαμόγελό σου έφερνε ανατολή μες τα μεσάνυχτα. Τα χέρια σου έπλαθαν όνειρα από πυλό, μύρτιλο, θυμάρι... και για τους δυό μας.
Τα μάτια σου.
Η γης βούλιαζε κάτω από τα πόδια μου, σαν έγνεφες ανεπαίσθητα. Τα άστρα έσβηναν στο βλέμμα σου.
Το χέρι σου. Αγκαλιασμένο αβίαστα με το δικό μου. Κρυφά από κάτω. Κάτω από το τραπέζι της αποψινής γιορτής. Ιδρωμένα χέρια, αχώριστα. Μη μας δουν... Μη μας βλέπετε, περίεργοι άνθρωποι.
Σε χορευτικό κύκλο ξανά και ξανά τα χέρια μας μαζί. Στα χάιδεψα απάνω στη δίνη του χορού. Κανείς δεν παρατήρησε. Με κοίταξες κλεφτά. Ήξερες. Το ίδιο κι εγώ.
Φλόγα είθε να γινόμουν. Να τα ριμάξω ΟΛΑ. Πως, τάχα μου, δικός μου ήσουν. Σκατά στα κεφάλια μας. Έμεινε μια σιωπή εκκρεμής, σάπια. Πιο σάπια κι απ' την αδιαφορία. Δική σου.
Θυμάμαι.
Ουρανούς γκρέμιζες. Δαίμονες- αγγέλους κουβαλούσες στο δοξάρι σου. Φωνές και νότες με έλουζες. 


Έγκυος νύφη ξυπόλιτη στα αγκάθια, αέρινο το φόρεμα να ξεσκίζεται σε χωράφια με φυτείες λωτού, μάνγκο και παπάγιας σε κείνη την ανατολή. Δίκα σου παπούτσια, δεν τα φόρεσα. Φοβήθηκες, βλέπεις, μην και πληγωθούν τα αλαβάστρινα ποδάρια μου.


Επέλεξες γυάλινη μουσική και λέξεις σε μια ανείπωτη σιγή. Τα δίδυμα μάτια σου ένα βράδυ με συνάντησαν. Μηδενικό νόημα.
Αντίο "

"Ανατολή μετά την Δύση" .μέρος 1ο.

Πρέπει να ήταν γύρω στις 4 το πρωί...
ναι!τόσο ήταν...
όμως τα λεπτά δεν κυλούσαν το ίδιο στα δυο μακρινά μέρη..
αλλιώς είναι η ζωή στην Valencia..
αλλιώς στην Αθήνα..
Η ζωή ήταν πιο γρήγορη στην Αθήνα..
Εδώ τα λεπτά στροβιλίζονταν σαν μανιασμένα μπροστά απο λεοφώρους με συνωστισμό
και φασαρία από τις κόρνες που δεν είχαν τελειωμό!..
και ας ήταν αργά..η φασαρία δεν έλεγε να σταματήσει..
καλά λένε την Αθήνα..πόλη που δεν κοιμάται ποτέ!..
Εκείνη καθόταν στο κρεβάτι της.
Είχε δουλέια να κάνει την επόμενη μέρα.
Υπερβολικά φορτωμένο πρόγραμμμα, αλλά δεν την ένοιαζε..
Έκλεισε τα μάτια..
Ένα απαλό χαμόγελο, κάτι σαν μειδίαμα θα μπορούσαμε να πούμε, διαγραφόταν στο πρόσωπό της.
Άφησε την φαντασία της να την ταξιδέψει μακριά..
και έτσι ξαφνικά..αιωρούνταν μέσα στα πολύχρωμα όνειρά της..
Αστερόσκονη την είχε περιβάλει και ένιωθε τόσο ελαφριά..
Έφυγε αμέσως με μαγικούς και ανεξήγητους ελυγμούς από το δωμάτιο της και βρέθηκε σε ένα δάσος..
Μαγικό δάσος!με ήχους γλυκούς και γαλήνιους που κανείς άνθρωπος δεν είχε ακούσει..
Έτσι κάνει εκέινη..κάθε που βουλιάζει στεναχωριμένη και φορτισμένη..
ταξιδεύει με τον νου της..
Έτσι κάνει πάντα δηλαδή απλά προσπαθεί να δικαιολογηθεί στον εαυτό της..
"Μια ζωή αλλοπαρμένη είσαι!..μια ζωή!.."
οι καθηγητές,οι φίλοι..όλοι αυτό τις λένε..
"Ερωτευμένη είσαι;"τη ρώτησε μια φορά με απορία η κολλητή της..
"Ναι!Είμαι!..με τα όνειρα μου, με την ζωή μου...
Όπως είναι την αγαπάω..Χάνομαι στις σκέψεις μου!!
Μ' αρέσει αυτό..έτσι μ'αρέσει να ζω!" της απάντησε..

* Eliza: το διαστροφικό, γοτθικό παραμύθι * (αν φοβάσαι μην διαβάσεις)

...Η ιστορία ενός βαμπίρ, αλήθεια ή θρύλος;;;

Ελίζαμπεθ Μπάθορυ, η γυναίκα τρόμος στην Τρανσυλβανία την εποχή του 1560 και εξής, από την αφεντιά της οποίας πήρε το όνομά του το ομώνυμο μέταλ συγκρότημα. Θα εξιστορήσω την πιο ενδιαφέρουσα εκδοχή της ιστορίας, καθώς κυκλοφορούν αρκετές, δίχως να γνωρίζουμε αν έστω και μια από κείνες είναι αληθινή. Ωστόσο η Ελίζα ήταν ιστορικό πρόσωπο.

Η καταγωγή της αρχοντική, μάλιστα η οικογένειά της επιδιδόταν σε αιμομικτικούς γάμους, δημιουργώντας προβληματικούς απογόνους, προκειμένου να μην χαθεί η βασιλική φλέβα! Σε πολλές περιπτώσεις έχει αναφερθεί πως μέλη εκείνης της οικογένειας είχαν αναμειχθεί σε σατανιστικές τελετές και τελετές μαύρης μαγείας. Οι περισσότεροι από δαύτους... εγκληματικές ιδιοφυΐες, ψυχασθενείς, νοητικώς ασταθείς... οι ψυχές τους αφιερωμένες στοργικά στον Εωσφόρο! Η κορωνίδα όλων όμως ήταν η Ελίζα η οποία από μικρή ηλικία έπασχε από επιληπτικές κρίσεις και κρίσεις οργής, πανικού και γενικότερα ασταθούς συμπεριφοράς.

Αφού είχε επιδοθεί σε διάφορες ασχολίες όπως μαύρη μαγεία, σατανιστικές τελετές, ομοφυλοφιλικά και αιμομικτικά όργια, βασανιστήρια, δολοφονίες κι άλλα κι άλλα... η ζωή της άρχισε να γίνεται βαρετή. Ήδη ο σύζυγος έλειπε για χρόνια σε κάποιον πόλεμο, εκείνη δε διαπίστωνε μέρα με τη μέρα πως η νιότη σταθερά χανόταν από την όψη της. Αρχικά προσπάθησε να κρύψει το γεγονός πως ξεκίνησε να γερνάει με ακριβά ρούχα, κοσμήματα, ιδιόρρυθμα χτενίσματα, έντονο μακιγιάζ και βαριά αρώματα. Δεν έμενε ποτέ ευχαριστημένη Μυημένη στη μαύρη μαγεία πάσχιζε ανώφελα να παρασκευάσει το ελιξήριο της νεότητος.

Το κλειδί για τη νιότη βρέθηκε κάποιο απόγευμα ενώ η υπηρέτριά της κατά λάθος της τράβηξε τα μαλλιά, την ώρα που την χτένιζε. Εκείνη λοιπόν με μια κίνηση ρεφλέξ, αντανακλαστική, της έδωσε ένα γερό χαστούκι και έκανε το μάγουλο της νεαρής υπηρέτριας να ματώσει. Καθώς έτρεξε το φρέσκο παρθενικό αίμα πάνω στο χέρι της, κατάλαβε πως είχε κιόλας ανακαλύψει το πολυτιμότερο και το πιο ποθητό αγαθό! Την επιμήκυνση της νεότητος...

Δίχως να χάσει χρόνο έδεσε την υπηρέτρια, άρχισε να την δαγκώνει με λύσσα και να ρουφάει το αίμα της. Ένιωθε ήδη πιο νέα! Αφού την έβαλε στο ψυγείο, διέταξε να της στείλουν κι άλλες κοπέλες για υπηρέτριες. Βασανίζοντας τα εξιλαστήρια θύματα, πολτοποίούσε τα κορμιά τους, δημιουργώντας έναν χείμαρρο αίματος, με το οποίο γέμιζε το λουτρό της και έμενε μέσα εκεί για ώρες...

Μήνες εξακολουθούσε αυτήν την τακτική. Οι άνθρωποι μες την ανοησία τους απλώς αναρωτούνταν πού στο καλό χάνονταν τόσες νεαρές κοπέλες, χώρις να έχουν το παραμικρό σημάδι υποψίας ώστε να κατηγορήσουν την κοντέσσα, για το πρόσωπο της οποίας έτρεφαν ευγενή σεβασμό. Κι έτσι εκείνη συνέχιζε ανενόχλητη και άνετη το σεβαστό λειτούργημά της!

Κάποια φορά έλαχε να το σκάσει ένα υποψήφιο θύμα. Έτσι έσκασε η βόμβα! Η Ελίζα οδηγήθηκε στα χέρια της δικαιοσύνης όπου και καταδικάστηκε, αρχικά σε θανατική ποινή δια απαγχωνισμού, αργότερα όμως και λόγω αρχοντικής καταγώγης (δεν μπορούσαν να την σκοτώσουν) απλώς της επιβλήθηκε το εξής βασανιστήριο:

Κλεισμένη στην πιο ψηλή κάμαρα του ανακτόρου της, χωρίς παράθυρα, ο αέρας να υπόκειται μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο σε μια ανελέητη σήψη... κάμαρα στολισμένη αποκλειστικά με καθρέφτες ακόμα και στο ταβάνι και το πάτωμα, ώστε να μην βλέπει το είδωλό της μονάχα κοιτάζοντας προς το σώμα της... που και πάλι αντίκρυζε κατάματα και ευθέως την κατάντια και όχι διαμέσου ενός "αγενούς αντικατοπτρισμού"... απόηχος εκπλήρωσης του μεγαλύτερού της εφιάλτη, να βλέπει τη σάρκα της να υποκλίνεται σε μία αμείλικτη τροχιά γήρατος... τροχιά μη αναστρέψιμη! Αυτή ήταν η ποινή της, τόσο απλή, λιτή και απέρριτη, εντούτοις για κείνη ήταν απλά ένας περίπατος που οδηγούσε στην παράνοια!

Κι έτσι ο θρύλος αργοσβήνει με την καλοσυνάτη κοντέσσα μας να υπηρετεί στο αρχοντικό της τρέλας. Η μόνη προσφορά από την κοινωνία ήταν 3 ποτήρια νερό και ένα ξερό κομμάτι ψωμί την ημέρα, για να διατηρείται στη ζωή. Κατά τ' άλλα πλήρωνε με το αντίτιμο που της έπρεπε.

Ανίσχυρη και μη έχοντας σώας τα φρένας, αποφάσισε να βάλει τέρμα στη ζωή της. Αυτοκτόνησε αφού πρώτα γεύτηκε για τελευταία φορά το αγαπημένο της πιοτό. Το ίδιο της το αίμα... Ήταν πια αργά για να νιώσει νέα. Το αίμα της ήταν απλώς κατεστραμμένο από τη διαστροφή που τόσα χρόνια την ετρεφέ.

Αφιερωμένο...

Και τώρα θα αφιερώσω ένα κείμενο στον φίλο μου τον Νίκο που σπουδάζει Θεσσαλονίκη και είναι από την Κρήτη όπως και εγώ. Απλώς δεν του αρέσει τίποτα από αυτά που έχω γράψει εδώ μέσα και δεν θα του αρέσει τίποτα από αυτά που πρόκειται να γράψω...
Σας περικαλώ να μην παρεξηγήσετε. Συνήθως δεν γράφω σε αυτόν τον τόνο και αυτό το στυλ
Και το κείμενο έχει ως εξής (μπορείς τώρα να θαυμάσεις το συγγραφικό μου μεγαλείο) :

"







......"

** Σαν βλέπεις τον κόσμο μέσα από έναν καθρέφτη... **

...είναι σαν να τον βλέπεις και ξανά να μην τον βλέπεις. Γιατί σε θολώνει εκείνη η αέναη μετακίνηση της αύρας που απλώνεται σαν πηχτή ομίχλη και σκεπάζει τον ήλιο... Εάν όμως κατορθώσεις να διακρίνεις τις από πίσω φιγούρες, πρέπει να νιώσεις τυχερός! Ναι... προφανώς και χρειάζεται να εκπαιδεύσεις την διορατικότητά σου, να βγεις απ' τη βολή σου, να αναλογιστείς ότι τα πράγματα δεν είναι όπως νόμιζες πως ήταν... Υπάρχει μια αλήθεια (και τονίζω... α + λήθη... η άρση της λήθης, η επαναφορά της μνήμης, η αλήθεια... εκείνη που προαιώνια υφίσταται ως αξίωμα και παραδοχή - Πλάτων) και περιμένει να την θυμηθείς ξανά! Γιατί ενώ την γνώρισες, έπαθες κάτι σαν αμνησία... Τόσο ασύμφορο για μας!



" Μια φορά κι έναν καιρό, εγώ η Σουρού, είχα ένα ανεξήγητο όνειρο... Μία γιαγιά αποκαμωμένη μου χτύπησε την πόρτα και μου ζήτησε νερό... Και της έδωσα. Και ένα πιάτο ζεστή σούπα γιατί ήταν άρρωστη. Της είπα να κοιμηθεί στο σπίτι όσο χρειάζεται. Μα εκείνη το επόμενο πρωί που ξύπνησα είχε κιόλας φύγει, χωρίς να πει λέξη. Ύστερα ξύπνησα κι εγώ και κατάλαβα πως ήταν απλά ένα όνειρο. Στην αρχή με έβαλε σε σκέψεις, γρήγορα το ξέχασα, επιδιδόμενη στις γνωστές μου ασχολίες.

Έναν μήνα αργότερα χτύπησε το κουδούνι. Χωρίς να ρωτήσω, άνοιξα.

Ήταν εκείνη! Έπαθα σοκ... σαφώς! Δεν είπε λέξη, μόνο με κοίταζε που ήμουν έτσι σαστισμένη και χαμογελούσε γλυκά για να με κάνει να μην φοβάμαι... Φοβόμουν όμως. Μου έφερε έναν παλιό βαρύ σκαλιστό καθρέφτη. Ούτε μικρό, ούτε μεγάλο. Τον τοποθέτησε στο καθιστικό. Απέναντι από τον καναπέ, ψηλά στον τοίχο με αρκετά μεγάλη κλίση προς το πάτωμα. Την πρώτη φορά που είδα το είδωλό μου ζαλίστηκα, έτσι στραβά που κρεμόταν. Έπειτα τον συνήθισα. Η γιαγιά είπε δύο λέξεις στα αραβικά, που δεν κατανόησα και δεν συγκράτησα, και έφυγε πάλι τυλιγμένη με ένα πέπλο μυστηρίου στον βηματισμό της. Ο καθρέφτης ήταν πάντως εκεί και την επόμενη μέρα, παρόλο που νόμιζα πάλι πως ήταν ένα όνειρο... Αντανακλούσε το μεγαλύτερο μέρος του καθιστικού, σωστά βαλμένος, με μια προοπτική αντικατοπτρισμού τέτοια, που ίσως μπορούσε να συμπεριλάβει εικόνες πέρα και πίσω από τον τοίχο...

Με βόλεψε καθώς δεν είχα άλλον ώστε να βλέπω ολόκληρο τον εαυτό μου.



Σαν ήρθε η κολλητή μου στο σπίτι συνέβη κάτι αλλόκοτο. Το καθρέφτισμα της φιγούρας
της δεν ήταν εκείνο που περιμέναμε να δούμε. Είχε απλωθεί μια χρυσοπορτοκαλί σκιά μπροστά και πίσω της μια μορφή που θύμιζε κάτι από κείνη.. την ίδια στιγμή που εμένα ο καθρέφτης με έδειχνε φυσιολογικά!!! Φοβισμένο δέος μας κατέλαβε. Γρήγορα το ξεπεράσαμε και αφού ψαχτήκαμε, ανακαλύψαμε πως η γιαγιά εκείνη μου είχε κάνει το πολυτιμότερο δώρο... ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ!


Έχω δει πόλλα σε εκείνον τον καθρέφτη. Έμαθα να γνωρίζω και μόνη μου την αλήθεια, χωρίς τη δική του βοήθεια. Εκείνος από ένα σημείο και μετά έπαιζε τον ρόλο του επαληθευτή (επί + αλήθεια... επί + α + λήθη...)

Εκείνος μου προσέφερε, σε μια τέλεια ανάκλαση που πια δεν με ζάλιζε, οπτικές παραστάσεις υπερρεαλιστικές, έξω από κάθε λογική. Πολλές φορές αναπαριστούσε μια ιστορία.. Την ιστορία του καθενός, κι ενώ εκείνος ήταν ακίνητος κι αντίκρυ, ο μαγικός καθρέφτης πίσω από την αύρα του καθρεπτιζομένου, σκηνοθετούσε οράματα, ΠΟΤΕ ΓΥΜΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, πάντα συμβολισμούς, μεταχειριζόμενος την παραμυθική τεχνική των ονείρων, που σαφώς συμπεριλαμβάνει και ασυνάρτητα γεγονότα, που απλά πρέπει να τα επεξηγήσεις μόνος σου!


Κι έτσι έμαθα πως σαν βλέπεις τον κόσμο μέσα από έναν μαγικό καθρέφτη,

βλέπεις την ομορφιά του...

αλλά και την ασχήμια του.

Καμιά φορά απλώς δεν δείχνει τίποτα, δηλώνοντας φανέρα κενούς ανθρώπους ή καταστάσεις...



Μα... πρόσεχε... γιατί αν τον σπάσεις, σε ευθεία αναλογία προς την επτάχρονη γρουσουζιά, θα σε τυλίξει ο βυθός του σκότους της Αβύσσου. "

*** Η Μνήμη και η Λήθη ***

Αυτή είναι μια μικρή ιστορία κάποιας ομάδας πλανόδιων ζογκλέρ που ταξίδεψαν πέρα από τις άκρες του κόσμου και γεύτηκαν παράξενες κι αλλόκοτες εμπειρίες...

Είναι η ιστορία...



... του Μάρβην, του μυστήριου ακροβάτη
με το αόρατο μονόκυκλο.

...της Κοίμη, της αέρινης μπαλαρίνας
με τις κορδέλες από ηλιαχτίδες.

...του Πιέρ, του χαρούμενου πιερότου
με τα ξυλοπόδαρα στα χέρια.

Κάποια ολόφωτη αυγή οι τρεις τους αποφάσισαν να ψάξουν μέρη κρυμμένα από το χάρτη, μυστικά και άδολα. Και βρήκαν!! Ταξίδεψαν πολύ...



Άραξαν πρώτα στο νησί της μνήμης. Οι γηγενείς, φιλόξενοι και ευτυχισμένοι, τους μύησαν στο δικό τους τρόπο ζωής. Ξάπλωναν τη μέρα και ξαγρυπνούσανε τη νύχτα. Πίνανε κοραλλί αψέντι, που διεγείρει τη μνήμη... την καλοσυνάτη μνήμη, τη χαρούμενη! Κάθε νύχτα ζούσαν και μια ανάμνηση ξανά. Έπειτα γιόρταζαν όλοι μαζί, μεθυσμένοι από ευφορία...
Σαν ζήσαν όλες τους τις θύμησες -την καθεμιά όμως μια φορά- , έφυγαν αναζητώντας τον επόμενο προορισμό.


Μήνες μετά φτάσαν στη γη των λωτοφάγων. Είπαν να κάνουνε μια στάση απ΄το ταξίδι. Απάντησαν μερικούς κατοίκους, τους ρώτησαν μα εκείνοι δεν σταθήκανε. Φαίνονταν απροσδόκητα χαμένοι. Ύστερα πείνασαν και ψάξαν για τροφή. Βρήκαν μονάχα ένα περίεργο φρούτο, -δεν το ΄χαν ματαδει! Δοκίμασαν χωρίς δεύτερη σκέψη. Αμέσως κάθισαν αποκαμωμένοι δίπλα στο καράβι και άρχισαν να συζητούν για το πόσο ποθούσαν να ψάξουν και να βρουν τον ονειρικό τους προορισμό!


Ήτανε τότε που τους συνεπήρε ο απαλός άνεμος.. Αφέθηκαν σ΄έναν γλυκύ και διαρκή λήθαργο, καθώς το ανέμελο αεράκι ξέβγαζε από πάνω τους μια μια τις αναμνήσεις. Σαν ξύπνησαν μοιάζανε ευτυχείς, μα αλλόκοτοι. Πλημμυρισμένοι από νεφελώδη, φωτεινά χρώματα κι ανάλαφρα αρώματα. Κοιτάχτηκαν.

- Ξέρεις ποιός είμαι και πού βρίσκομαι; ρώτησε ο Μάρβην.
- Δεν θυμάμαι, αποκρίθηκε η Κοίμη.
Ο Πιέρ, ζαλισμένος, έκοψε ένα φρούτο και τους το πρόσφερε...

Και έτσι λοιπόν οι τρεις τους ξέμειναν εκεί που στέκονται αιώνια ακίνητες οι μέρες. Στη γη των λωτοφάγων, τη χώρα της ευτυχισμένης λήθης.
Είχαν ξεχάσει πια τί έψαχναν να βρουν...
... μα τελικά ίσως και να το βρήκαν.



πηγή εικόνων: deviantart.com

**** nuestra vida: una guerra sin parar ****

Μαλακισμένα πιτσιρίκια. Να μου πετάς τζιτζίκια κι εγώ να χώνομαι στη φούστα της γιαγιάς τσιρίζοντας. Συνέχιζες, ωστόσο, να κατευθύνεις το ποδήλατο κατά πάνω μου, δηλώνοντας ξεκάθαρη διάθεση να με δολοφονήσεις.. Και 10 χιλιοστά πριν εκπληρώσεις το όνειρο σου, έστριβες βίαια το τιμόνι.



10 χρόνια πέρασαν και φτάσαμε 16. Σε είδα μια βραδιά με λάιβ μουσική, κατάλαβα πως ήσουν εσύ. Κατάλαβες κι εσύ ποιά ήμουν. Και πριν φτάσει 12 και γίνει κουρελού η Σταχτοπούτα, σε είχα κιόλας ερωτευτεί.

Υπήρξαν στιγμές, τόσο έντονες όσο και ο πόλεμος. Όλα σ΄έναν αναιτιώδη υπερθετικό, να γυαλίζουν τις στιγμές μας. Η αγάπη, ο έρωτας, ο πόνος. Σε σημάδεψα... Γνωρίζω. Κι εσύ το ίδιο.



Πούλαγες τα φεγγάρια για γλειφιτζούρια,



τ' αστέρια που τρέχαν απ' τα μάτια μου πάνω στο καπό του αυτοκινήτου σου για στραγάλια,



τα ρημικά ακρογυάλια για μαλλί της γριάς.






Έμεινε το εμείς τσαλακωμένο σε κάποια χωματερή κι ένα τηλέφωνο χωρίς καλώδιο δαιμονισμένο από τη μαλακία που σε δέρνει. Μουτζουρωμένη καρδιά σε σελίδες τετραδίων, και ξανά μουτζουρωμένη μάσκαρα να ξεριζώνει βλεφαρίδες. Κάποιος πόνος που κοπανιέται από ντουλάπα σε ντουλάπα.

Έτσι και τόσο απόλυτα τα ξεφτίλισες όλα. Μουτρωμένες στιγμές οι λέξεις και ο προηγούμενος πόνος να γίνεται πια ναρκωτικός, να επιδίδεται με πάθος σε μια επανάληψη που μου στερούσε τον ήλιο. Οι ανησυχίες ντύνονταν νυφούλες παρθένες έχοντας κάνει σάπια πηδήματα μέχρι χθες σε μουχλιασμένα σεντόνια.

Τις άκρες των βλεφάρων μου με πένθιμο πεντάγραμμο σκέπασα, για 2 λόγους:

• για να μη δεις που τ' άντερα μου πλήρωσα πάλι μέσα να μου βάλουν αφού από το κλάμα ξανά και ξανά και ξανά και ξανά έξω είχαν πεταχτεί
• για να τυφλώσω την περιέργεια και πάνω απ' όλα την επιθυμία μου... ατσάλινη ακόμα χτυπιέται σε ξεχασμένα ντουλάπια μαζί με την παλιά κακιά κακομαθημένη συμπεριφορά σου

Στο τώρα το δικαστήριο απεφάνθη: Σου είπε ρε αχρείε... παρατάει τη ζωή της για να είσαστε μαζί...!!!

Μα το μυαλό του χρυσόψαρου δεν σάλεψε.

Δήθεν άδολα πλησίασες μετά από χρόνια μοναξιάς την τελευταία μισοζώντανη- μισοφθαρμένη χορδή μνήμης που φέρει το όνομα και τη Χάρη σου. Μιλάμε για σήμερα...



Ρε δεν πα να λέει το ένστικτο;;;; Εσύ θα βάλεις φωτιά ξανά και οι ερωμένες οπτασίες σου θα σημάνουν το τέλος. Να δούμε πόσο μακριά θα είμαι αυτήν τη φορά από τις φλόγες του εσωτερικoύ σου περιπάτου . Μόνο μην πέσεις μόνος και καείς. Εγώ θα σε τραβάω πάλι. Στην αγκαλιά μου. Και αυτή τη φορά θα σε κρατήσω σφιχτά σαν κάτι πολύτιμο δικό μου. Αυτό είσαι για μένα. Θα σε κρύψω καλά και κανείς δεν θα σε πειράξει... Μένει μόνο να καταλάβεις ότι υποσυνείδητα ανήκω σε σένα και εσύ ανήκεις σε μένα... Ήσουν μονάχα 18 χρονών.



..