** Σαν βλέπεις τον κόσμο μέσα από έναν καθρέφτη... **

...είναι σαν να τον βλέπεις και ξανά να μην τον βλέπεις. Γιατί σε θολώνει εκείνη η αέναη μετακίνηση της αύρας που απλώνεται σαν πηχτή ομίχλη και σκεπάζει τον ήλιο... Εάν όμως κατορθώσεις να διακρίνεις τις από πίσω φιγούρες, πρέπει να νιώσεις τυχερός! Ναι... προφανώς και χρειάζεται να εκπαιδεύσεις την διορατικότητά σου, να βγεις απ' τη βολή σου, να αναλογιστείς ότι τα πράγματα δεν είναι όπως νόμιζες πως ήταν... Υπάρχει μια αλήθεια (και τονίζω... α + λήθη... η άρση της λήθης, η επαναφορά της μνήμης, η αλήθεια... εκείνη που προαιώνια υφίσταται ως αξίωμα και παραδοχή - Πλάτων) και περιμένει να την θυμηθείς ξανά! Γιατί ενώ την γνώρισες, έπαθες κάτι σαν αμνησία... Τόσο ασύμφορο για μας!



" Μια φορά κι έναν καιρό, εγώ η Σουρού, είχα ένα ανεξήγητο όνειρο... Μία γιαγιά αποκαμωμένη μου χτύπησε την πόρτα και μου ζήτησε νερό... Και της έδωσα. Και ένα πιάτο ζεστή σούπα γιατί ήταν άρρωστη. Της είπα να κοιμηθεί στο σπίτι όσο χρειάζεται. Μα εκείνη το επόμενο πρωί που ξύπνησα είχε κιόλας φύγει, χωρίς να πει λέξη. Ύστερα ξύπνησα κι εγώ και κατάλαβα πως ήταν απλά ένα όνειρο. Στην αρχή με έβαλε σε σκέψεις, γρήγορα το ξέχασα, επιδιδόμενη στις γνωστές μου ασχολίες.

Έναν μήνα αργότερα χτύπησε το κουδούνι. Χωρίς να ρωτήσω, άνοιξα.

Ήταν εκείνη! Έπαθα σοκ... σαφώς! Δεν είπε λέξη, μόνο με κοίταζε που ήμουν έτσι σαστισμένη και χαμογελούσε γλυκά για να με κάνει να μην φοβάμαι... Φοβόμουν όμως. Μου έφερε έναν παλιό βαρύ σκαλιστό καθρέφτη. Ούτε μικρό, ούτε μεγάλο. Τον τοποθέτησε στο καθιστικό. Απέναντι από τον καναπέ, ψηλά στον τοίχο με αρκετά μεγάλη κλίση προς το πάτωμα. Την πρώτη φορά που είδα το είδωλό μου ζαλίστηκα, έτσι στραβά που κρεμόταν. Έπειτα τον συνήθισα. Η γιαγιά είπε δύο λέξεις στα αραβικά, που δεν κατανόησα και δεν συγκράτησα, και έφυγε πάλι τυλιγμένη με ένα πέπλο μυστηρίου στον βηματισμό της. Ο καθρέφτης ήταν πάντως εκεί και την επόμενη μέρα, παρόλο που νόμιζα πάλι πως ήταν ένα όνειρο... Αντανακλούσε το μεγαλύτερο μέρος του καθιστικού, σωστά βαλμένος, με μια προοπτική αντικατοπτρισμού τέτοια, που ίσως μπορούσε να συμπεριλάβει εικόνες πέρα και πίσω από τον τοίχο...

Με βόλεψε καθώς δεν είχα άλλον ώστε να βλέπω ολόκληρο τον εαυτό μου.



Σαν ήρθε η κολλητή μου στο σπίτι συνέβη κάτι αλλόκοτο. Το καθρέφτισμα της φιγούρας
της δεν ήταν εκείνο που περιμέναμε να δούμε. Είχε απλωθεί μια χρυσοπορτοκαλί σκιά μπροστά και πίσω της μια μορφή που θύμιζε κάτι από κείνη.. την ίδια στιγμή που εμένα ο καθρέφτης με έδειχνε φυσιολογικά!!! Φοβισμένο δέος μας κατέλαβε. Γρήγορα το ξεπεράσαμε και αφού ψαχτήκαμε, ανακαλύψαμε πως η γιαγιά εκείνη μου είχε κάνει το πολυτιμότερο δώρο... ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ!


Έχω δει πόλλα σε εκείνον τον καθρέφτη. Έμαθα να γνωρίζω και μόνη μου την αλήθεια, χωρίς τη δική του βοήθεια. Εκείνος από ένα σημείο και μετά έπαιζε τον ρόλο του επαληθευτή (επί + αλήθεια... επί + α + λήθη...)

Εκείνος μου προσέφερε, σε μια τέλεια ανάκλαση που πια δεν με ζάλιζε, οπτικές παραστάσεις υπερρεαλιστικές, έξω από κάθε λογική. Πολλές φορές αναπαριστούσε μια ιστορία.. Την ιστορία του καθενός, κι ενώ εκείνος ήταν ακίνητος κι αντίκρυ, ο μαγικός καθρέφτης πίσω από την αύρα του καθρεπτιζομένου, σκηνοθετούσε οράματα, ΠΟΤΕ ΓΥΜΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, πάντα συμβολισμούς, μεταχειριζόμενος την παραμυθική τεχνική των ονείρων, που σαφώς συμπεριλαμβάνει και ασυνάρτητα γεγονότα, που απλά πρέπει να τα επεξηγήσεις μόνος σου!


Κι έτσι έμαθα πως σαν βλέπεις τον κόσμο μέσα από έναν μαγικό καθρέφτη,

βλέπεις την ομορφιά του...

αλλά και την ασχήμια του.

Καμιά φορά απλώς δεν δείχνει τίποτα, δηλώνοντας φανέρα κενούς ανθρώπους ή καταστάσεις...



Μα... πρόσεχε... γιατί αν τον σπάσεις, σε ευθεία αναλογία προς την επτάχρονη γρουσουζιά, θα σε τυλίξει ο βυθός του σκότους της Αβύσσου. "