" Παιδικό "

"Θα ζωγραφίσω ένα καράβι
με μία κόκκινη μπογιά
που το φουγάρο του θ' ανάβει
και θα μας παίρνει μακριά

Θα σου χαρίσω ένα αστέρι
...μύρισε ο κόσμος καλοκαίρι"


*απόσπασμα*
από Διάφανα Κρίνα

** Τί είμαι;;; **

Υπάρχω τελικά στην πραγματικότητα; Ή μήπως όχι;

Γεννήθηκα ποτέ και θα πεθάνω; Ή μήπως είμαι αθάνατος;

Η αλήθεια είναι πως μπορώ και τρέχω...

Άλλοι λένε πως τρέχω γρήγορα, κι άλλοι πάλι πως πηγαίνω αργά!

Όμως εγώ ποτέ μα  ΠΟΤΕ  δεν αλλάζω ταχύτητα!!!

Παράξενο έτσι;

Στεναχωριέμαι όμως γιατί ενώ προσπαθώ, δεν μπορώ να περπατήσω ανάποδα...

Τεμαχίζουν τη ζωή μου σε περιόδους...

...πιο μικρές, μικρές, μεγάλες, πολύ μεγάλες, τεράστιες, απέραντες...

και βάζουν ταμπέλες σε καθεμιά τους χωρίς να με ρωτήσουν

Γιατί; Δεν έχω καταλάβει!

Τελικά δεν ξεχωρίζω το όνομά μου.

Κάθε τρεις και λίγο έχω και διαφορετικό, κι αυτό με μπερδεύει

και με ταλαιπωρεί.

Δεν το αλλάζω μόνος μου, εκείνοι το αλλάζουν

και πάλι χωρίς να με ρωτήσουν!

Παρατηρήσατε κι εσείς πως είμαι λιγάκι  <αφηρημένος>...

Σας εκμυστηρεύομαι όμως ότι ασχολούμαι ιδιαιτέρως με τα μαθηματικά και την φυσική.
Και μου αρέσει πολύ να διηγούμαι παραμύθια!
<Μια φορά κι έναν καιρό...>

Τι είμαι τελικά;;;

* Αποσπερίτης *

ένα άστρο παγιδευμένο σε κάποιον ουρανό

τη νύχτα αργά

(- μίλα σιγά!)

ή το πρωί νωρίς

σημάδι πρώτο της Ανατολής

πανέμορφα μοναδικό

αυτόφωτο, ξεχωριστό

ένα άστρο, που κάποιος μου είπε, δεν είναι λευκό

έχει χρώμα σαν κι εμένα

ένα άστρο σαν εσένα

δυνατό, ολόφωτο, αληθινό

ένα άστρο στο σύμπαν κάπου, πέρα για πέρα μακρινό

...κι αν δυο κόσμους να ενώσω προσπαθώ,

μη φοβάσαι,

είμαι εγώ που ακροβατώ

*** Hunter ***

... Αν ήσουν, λοιπόν, σοφός βασιλιάς,
θα 'βλεπες άδικα πως με κρατάς;


...γιατί η βασίλισσα που αγαπάς
ένιωσε ξανά κυνηγός
κι επιθυμεί να βγει ξανά στο φως,
να ζήσει μόνη μια στιγμή
...ελεύθερη!





*...από το ομότιτλο τραγούδι της Dido *

* The piano *

πάνε μήνες που έχω να ψάξω μέσα μου,
θαμπωμένη από τα φώτα της γρήγορης ζωής μου,
καμία φορά αποβλακωμένη απ΄ την ανελέητη συνήθεια της καθημερινότητας.
κι όμως έρχονται στιγμές που βλέπω ξεκάθαρα πως μένω στάσιμη,
κολλημένη στο ίδιο σημείο.

Άραγε αυτή είναι η ζωή; Αυτή θα έπρεπε  να είναι;

αναρωτιέμαι που βρίσκονται αιχμάλωτες οι επιθυμίες μου,
σε ποιό σημείο του εγκεφάλου, και γιατί;
ξεχνώ συχνά όνειρα και στόχους.
και η λήθη αυτή κάθε φορά διαρκεί για πιο μεγάλο διάστημα, για ακόμα πιο μεγάλο...
κι όοοολο μάκραινε ο δρόμος του ονείρου, ώσπου σήμερα φαίνεται μια κουκιδίτσα
τόση δα μικρή
τουλάχιστον ακόμα φαίνεται, υπάρχει μια ελπίδα, δεν χάθηκε ακόμα.
Όμως φοβάμαι μην ξυπνήσω μια μέρα
και δω τα από καιρό πια ξεχασμένα όνειρα... και την ψυχή μου μαραμένη.
Τότε, ποιός θα μου δώσει πίσω το μικρό δωμάτιο των 22 μου χρόνων, αυτόν τον καναπέ που κάθομαι και γράφω, το τηλέφωνο δίπλα που δεν χτύπησε απόψε (πορτοκαλιά για σένα μιλάω), τις αράδες με τα βιβλία και τις σημειώσεις της σχολής που μου χουν φάει τη ζωή, τον χαμηλό φωτισμό, την μελωδία του πιάνου που ακούω τώρα, τις καρακάξες του διπλανού δωματίου που χαχανίζουν και δε μ' αφήνουν σε ησυχία;;;
Ποιός θα μου δώσει πίσω τα νιάτα μου, τη θέλησή μου, το πάθος μου, την ανάσα δροσιάς που ανασαίνω κάθε πρωί;;;
Κανείς.
Γι αυτό όσο μπορώ ακόμα θα πλέκω κοτσιδάκια τα μαλλιά μου, θα ακούω την εφηβική, αγαπημένη μουσική που μου μοιάζει σαν να έχει βγει από παραμύθι, θα σπάω πλάκα με τους φίλους μου, θα βλέπω ρομαντικές ταινίες και θα κλαίω, θα παίζω κλέφτες κι αστυνόμους με τους επιτηρητές στο αμφιθέατρο την ώρα της εξέτασης (αυτοί όμως δεν ξέρουν ότι παίζουμε παιχνίδι, και όταν μας πιάνουν   εμάς τους κλέφτες να αντιγράφουμε, γίνονται πολύ ευέξαπτοι και μας αλλάζουν θέση ή μας πετάνε έξω...γι αυτό πρέπει να προσέχουμε πολύ!), θα μακραίνω με αγωνία τα μαλλιά μου που έχουν καταντήσει σαν το γιοφύρι της Άρτας πια, θα συνεχίσω τη συλλογή μου από παιδικά βιβλία, θα βουλιάζω τα δάχτυλά μου με χαμόγελο μέσα στο τεράστιο μπολ με τις χάντρες (είναι ο θησαυρός μου και είναι τοοόσο χαλαρωτικό, αλήθεια!), θα φτιάχνω πολλά πολλά πολλά κοσμήματα,  θα αγαπάω τα γλειφιτζούρια, τις καραμέλες, τα μπαλόνια και τα αερόστατα.. Α! και τα κυκλικά σχηματάκια σαν επίπεδο σπυράλ... δεν μπορώ να σας εξηγήσω ακριβώς!... ΘΑ ΧΟΡΕΥΩ, ΘΑ ΧΟΡΕΥΩ, ΘΑ ΧΟΡΕΥΩ ΟΠΟΥ ΒΡΕΘΩ, ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ. και θα κοιτάω τον ουρανό της μέρας, και τα αστέρια της νύχτας. Και θα τραγουδάω. Φάλτσα, ποιός νοιάζεται; (μάλλον ο έρμος ο διπλανός μου...)
Και το τελευταίο πράγμα που θα κάνω πριν κοιμηθώ, αλλά και το  πρώτο αφού ξυπνήσω, θα είναι να λέω στον εαυτό μου:

Θυμήσου να μην ξεχάσεις τα όνειρά σου
Θυμήσου ποια είσαι και τί ζητάς απ΄τη ζωή
Και χαμογέλα!

P.S. παρατηρήσατε κ εσείς ότι η διάθεσή μου αλλάζει κατα τη διάρκεια του κειμένου;; δεν είμαι μουρλή, λιγάκι κυκλοθυμική θα έλεγα. το γράψιμο είναι φοβερή εκτόνωση!

** αυτό δεν είναι παραμύθι**

...είναι απλώς μια στιγμή που νιώθω, όπως όλοι άλλωστε, ότι θέλω να μιλήσω.

Υπογραμμίζω γραμμές,
σκέτες λέξεις,
που φτιάχτηκαν σε προτάσεις, παραγράφους και κεφάλαια,
που δέθηκαν σε ένα βιβλίο με μαλακό και ευπαθές εξώφυλλο.
Υπογραμμίζω τις λέξεις λοιπόν αυτές,
μία μία στη σειρά.
Αλλά με γρήγορο ρυθμό, γιατί δεν έχω χρόνο.
Κι αν θεωρήσω πως κάποια είναι ιδιαίτερη, την χρωματίζω με έναν ροζ φοσφοριζέ μαρκαδόρο.

Υπογραμμίζω πλέον γράμματα... το Α, το Β το Γ...
Τα 24 αυτά γράμματα που φτιάχνονται σε λέξεις, προτάσεις, παραγράφους, κεφάλαια.
Που προσπαθούν κάτι να μου πουν, ίσως κάτι να με διδάξουν.
Δεν βλέπω πια τις λέξεις, δεν καταλαβαίνω νόημα...
Βλέπω μόνο γράμματα και δεν χοροπηδάνε καν απάνω στο βιβλίο.
Παραταγμένα σε μια απόλυτη ευθεία, απλώς βρίσκονται εκεί
και περιμένουν να υπογραμμιστούν κι εκείνα όπως τα προηγούμενα.

Υπογραμμίζω γραμμές.
Ούτε λέξεις, ούτε γράμματα δεν διακρίνω.
Δεν με νοιάζει που δεν καταλαβαίνω τίποτα...
Μερικές φορές απ' τη βιασύνη μου φαίνεται σαν να τις διαγράφω.
Αρκεί να φανεί πως διάβασα.
Υπογραμμίζω γραμμές με εξωφρενικά μεγάλη ταχύτητα...
Θέλω να τελειώνω επιτέλους μήπως κοιμηθώ μια ώρα νωρίτερα, μήπως σταματήσουν οι γονείς μου να φωνάζουν, μήπως βρω λίγο χρόνο και για μένα, γιατί το έχω ανάγκη, μήπως εξιλεωθώ.
Φαίνεται πολύ πως είμαι κουρασμένη???