γιατί δεν σου έχει συμβεί ποτέ και ας ξέρεις ποιό είναι το επόμενο καρέ της ζωής σου.
Οι ίδιες εικόνες περνάνε κάθε μέρα από μπροστά σου και γίνονται τα όνειρά σου,
εφιάλτες σου σιγά σιγά..
Γιατί είσαι εγκλωβισμένος μέσα στην γυάλα που βίαια σε έχωσαν μέσα οι μεγάλοι
όταν ήσουν και εσύ ένα μικρό λουλούδι σαν όλα τ’άλλα που ομορφαίνουν με τον τρόπο τους την πλάση κάθε άνοιξη.
Σου ‘χουν φορέσει
-χωρίς να το θες, και ποτέ δεν θα το ήθελες ούτε σαν επιλογή-
παροπίδες πέτσινες χοντρές και μεγάλες που σου αφήνουν μόνο ένα τόσο δα άνοιγμα ανάμεσα στα ματάκια σου ίσα ίσα να μπορείς να δεις τις ίδιες βαρετές εικόνες ξανά και ξανά από την αρχή μέχρι το τέλος της άμοιρης ζωής σου.
Και μέσα σε εκείνον τον περίεργο και ατέλειωτο λήθαργο που σου έμαθαν να αποκαλείς ζωή ,
μια ηλιαχτίδα που έχασε τον δρόμο της, τρύπισε τα μάτια και το νού σου και σου άνοιξε πληγή..
Μαγική θα την χαρακτήριζες αν ήξερες τι σημαίνει μαγεία.
Αυτή η ηλιαχίδα έδωσε φώς στα αιώνια κοιμισμένα μάτια σου και ζέστανε την καρδιά σου.
Μα έκανε και κάτι ακόμα χειρότερο!
Έριξε φως στο μυαλό σου.
Χειρότερο κακό δεν υπάρχει.
Όχι για σένα..όχι!
Για αυτούς.
Γιατί η ανοιχτή αυτή πληγή στο μυαλό σου το γεμίζει φως, ιδέες , σκέψεις..
Και η πληγή μεγάλωνε χρόνο το χρόνο και είχες ανάγκη να την αγγίξεις να την νιώσεις και να χαθείς μακριά μαζί της.
Σε έκανε να θες όλο και περισσότερο να αλλάξεις έστω και μία από τις επόμενες σκηνές που απειλητικά έρχονταν προς το μέρος σου.
Κρύες!
Νωθρές!
Ανούσιες!
Φοβάσαι και λίγο όμως.
Είναι οι «Μεγάλοι» αυτοί.
Οι «Σοφοί» που σου μάθαν να κοιτάς σε ένα σημείο
Σε διδάξαν την σοφία της κενότητας του τίποτα.
Σε βοήθησαν να αποκτήσεις την απόλυτη πληρότητα του ποτέ.
Ποιός είσαι εσύ ο ταπεινός που θα παραβείς τους άνομους νόμους τους;
Και όσο τα σκέφτεσαι αυτά η πληγή όλο και ανοίγει και το φως ολοένα και αυξάνεται μέχρι που πλυμυρίζει το μυαλό σου από αυτό και τότε είναι η στιγμή που απορείς.
Και τι έχεις να χάσεις δηλαδή;
Την συμβατική σου παραλυσία;
Τα ηλίθια καρέ που σου τρελαίνουν το νου με την συνεχή αναπαραγωγή της ίδιας εικόνας;
Τους ελεϊνά χαζούς κανόνες που οι «Σοφοί» απαιτούν να ακολουθείς;
Ε όχι.
Καλύτερα να προσπαθήσεις και ας μην πετύχεις και τίποτα!
Προτιμάς να πεθάνεις από κάποιου «Σοφού» την σφαίρα σε έναν άδικο πόλεμο του σκώτους και του φωτός.
Προτιμάς να αλλάξεις έστω και ένα δευτερόλεπτο από την "ζωή" σου.
Και το κάνεις.
Σύμμαχος σου το φως του μυαλού σου.
Και το έκανες.
Και είσαι εκείνος ο δραπέτης
-έτσι σε είπε κάποτε μια κοπέλα-
Ο δραπέτης της σκακιέρας ενός στημένου παιχνιδιού!
