* Η Kολομπίνα έσπασε τη σιωπή *

27/6/2009

Τι είναι αυτό που νιώθεις τώρα, σιωπηρή μου Κολομπίνα;

 ρώτησε γεμάτος περιέργεια ο φανταχτερός Πιερότος

Μπορείς να σπάσεις τη σιωπή σου…

Eκείνη τον κοίταξε νοσταλγικά. Κινήθηκε αργά, νωχελικά στο χώρο. Στάθηκε μετέωρη για μια στιγμή.

Ύστερα παρατήρησε πως έξω από το παράθυρο έριχνε χιόνι. Τι όμορφη στιγμή! Όλα είχαν καλυφθεί από μικροσκοπικές, λευκές νυφάδες που σταφτάλιζαν ήσυχα κάτω απ' το αχνό φως του ήλιου. 

Σιωπηρή και κουρασμένη από τη χθεσινή γιορτή κάθισε στην άκρη της σκηνής και συνέχισε να κοιτάζει μέσα από το τζάμι. 

Χαμογέλασε ελαφρά από την ηρεμία που της προκαλούσε το τοπίο. 

Τότε έλαμψε κάτι άξαφνα στο βλέμμα της.

Και χαμένη μες τον ρομαντισμό της, έσπασε τη σιωπή...

Δες γύρω σου. Μπαλόνια 

και καραμέλες

και πολύχρωμες κορδέλες 

και ρούχα αστεία ή θεατρικά 

ψεύτικα χαμόγελα... 

και ψεύτικες στιγμές.

 Ξεχάσαμε πια να είμαστε άνθρωποι, να έχουμε και άλλα συναισθήματα εκτός από χαρά και ευτυχία. Σταματήσαμε να βγαίνουμε από αυτήν τη σκηνή.

 Τον ήλιο τον βλέπουμε μόνο απ' το παράθυρο.

Μα έτσι γεννηθήκαμε, αυτοί είμαστε και πάντα αυτή θα είναι η δουλειά μας, είπε μελαγχολικός ο Πιερότος.

Δεν μπορώ άλλο,Πιερ. Για τώρα την αλήθεια μου την ξέρω. Με κούρασαν τα χρώματα, τα νούμερα, οι γιορτές. Θέλω να βγω στο δρόμο και να αγγίξω το χιόνι. Δεν ξέρω τί με οδηγεί. Καμία φορά μπερδεύω τις έντονες επιθυμίες μου με το ένστικτο για κάτι που πρόκειται να γίνει.Και

 δεν ξεχωρίζω αν είναι του πεπρωμένου μου να φύγω ή αν απλώς το επιθυμώ πολύ! Θα φύγω όμως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο!

Έτσι η Κολομπίνα άνοιξε γρήγορα την πόρτα και πέρασε το κατώφλι. Κοντοστάθηκε.

Έλα μαζί μου! 

Κι ο Πιερότος έγινε ασπρόμαυρος για να την ξεκουράσει. 

Δυο παράξενοι άνθρωποι βρίσκονται τώρα κάπου χαμένοι μες τον κόσμο. Μία πολύχρωμη κολομπίνα κι ένας ασπρόμαυρος πιερότος. Πού ξέρεις; Ίσως μια μέρα τους συναντήσεις... 

μην παραξενευτείς! 

** Γλυκές στιγμές... **

...Έλα να ακούσουμε μαζί τις στάλες της βροχής!
 Πέφτουν μια μια, δυο δυο, ίσως και τρεις μαζί!
 Πέφτουν σαν να μην πονάνε με την απότομη πτώση,
... και όντως δεν πονάνε.

Καθώς τα σύννεφα ανοίγουν, η μέχρι πριν 5 λεπτά σκοτεινή μέρα
γίνεται και πάλι φωτεινή.
Bλέπω κάτι παράξενα χρώματα στον ουρανό!
 Όταν ήμουν μικρή μου είχαν πει πως τα χρώματα αυτά λέγονται
"ουράνιο τόξο".
 Πέρασαν χρόνια από τότε κι όμως ακόμη με συγκινεί η θέασή του!
Ένας διστακτικός ήλιος ξεπρόβαλε, σιγά σιγά απλώνει τις ακτίνες του
και κυριαρχεί εγωιστικά στο τοπίο.
Κι ακόμα όμως βρέχει, σιγά σιγά, γλυκά κι ανάλαφρα τώρα πια!
"τιπ τιπ ταπ"
"τιπ τιπ ταπ"
...Έλα να ακούσουμε μαζί τις στάλες της βροχής!
Γλυκές στιγμές...

Μια ιστορία καλοκαιριού

"Δυο μάτια πιο μεγάλα απ' τη θάλασσα  
Εσύ
Ουρανός, καλοκαίρι και η καρδιά σου,
με μίσχο την αγάπη μου
Ράγισε η μάσκα τ' Αυγούστου
Γεννηθήκαμε
Η νύχτα στάθηκε καλή μητέρα
Πλησίασες
Εγώ κι Εσύ
Ο ουρανός έσκυψε
Με φίλησες
Ένα αστέρι κρυφοκοίταζε
Πάμε μέσα, είπες
Το πρωί τα χείλη μου είχαν τη γεύση
μιας νύχτας καλοκαιριού μαζί σου
Χαμογέλασες
Κατάλαβα
αιθρία πριν από την καταιγίδα
Το μεσημέρι έφυγες
Η θάλασσα μίκραινε
όλο μίκραινε
ώσπου έγινε δυο μάτια που χάθηκαν
Τα άλλα στη θέση τους,
το καλοκαίρι
το μπαλκόνι
ο ουρανός"

του ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΔΑΛΑΚΟΓΛΟΥ
από τη συλλογή " Ποιήματα 67-77"

*** χωρίς τίτλο, αλλά με πολλά συναισθήματα ***

Πάνε μόλις λίγα λεπτά που συνειδητοποίησα στ' αλήθεια ότι έφυγες, με αφηρημένο μυαλό από τις αναμνήσεις, και με χέρια βρώμικα απ' τις πατάτες που μέχρι πριν λίγο καθάριζα.
Δεν ξέρω τί να πω... Δεν πρόλαβα καν να σε αποχαιρετίσω, καθώς βρισκόμουν κι εγώ μακριά και είχα αλλού το μυαλό μου.
Αυτό που ξέρω όμως είναι πως ήδη μου έχεις λείψει και μου φαίνεται παράξενο που δεν είσαι στην αθήνα... που δεν μπορώ να έρθω σπίτι σου για καφέ να συζητήσουμε τα γκομενικά μας, ή να βρεθούμε το βράδυ στην πλατεία και να πιούμε μπύρες με τους δικούς σου φίλους που άφησες να γίνουν και δικοί μου... αφού εγώ δεν είχα.
Τώρα σε ποιόν θα κάνω λατινικά και θα φωνάζω σαν να παθαίνω καρδιακή προσβολή " ΤΟ ΣΟΥΠΙΝΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟ, ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟ. ΤΕΛΕΙΑ" με αυτό το σπαστικά προσποιητό υφάκι  δασκάλας που κατά βάθος χαιρόμουν να έχω, αλλά στην ουσία δεν το είχα καθόλου;;; Πες μου θα βρεις χειρότερη δασκάλα από μένα που σε παράτησα στη μέση της ύλης γιατί με πιάσαν τα ψυχολογικά μου με τη σχολή; Τουλάχιστον πέρασες εκεί που ήθελες!
Ποιός θα βάζει τα κλάματα στη συναυλία των Ska-p όταν ακούει την intifada; Και ποίον θα σπρώχνω μαζί μου εγώ, η αναίσθητη, μέσα στο πλήθος, "γιατί ουυυυαααάου πέφτει ξύλο!!!" ;;;;
Ποιός θα μου ρίχνει την Κατίνα καθώς εγώ θα κολλάω τα ψεύτικά μου νύχια; Και ποιός θα μου λέει ότι μπλέκω με μαλάκες;;;
Με ποιόν θα μοιράζομαι ροζ κορδέλες, κόκκινα στυλό και έλαιο γερανιού;
Με ποιόν θα πίνω sangria στις αλουστίνες φορώντας χρωματιστούς φακούς επαφής απ' τη Συρία; Στο γυρισμό, με ποιόν θα κοροϊδεύω την ναρκομανή ξεδοντιάρα με τις μοναδικές και διάσημές της καπνοθήκες; Με ποιόν θα στήνω πάγκο με κοσμήματα και καπνοθήκες πάνω σε χαρτόκουτα λίγο πριν πίασει η βροχή;
ΦΟΡ ΓΚΟΝΤ ΣΕΙΚ... ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΕ ΣΥΣΤΗΝΕΙ ΩΣ ΑΝΑΤΟΛΗ ΚΙ ΕΓΩ ΘΑ ΛΕΩ ΟΤΙ ΜΕ ΛΕΝΕ ΚΑΤΕΡΙΝΑ;;;;;

Όμως να ξέρεις πως σε περιμένω για να ξεσκίσουμε ξανά τις ακριβοπληρωμένες μου ροζ πουέντ απάνω στην ταράτσα σου και να γίνουμε μαύρες απ' τη βρώμα, αφού αντί για μπάρα θα χρησιμοποιήσουμε ξανά την παλιά σκουριασμένη σκάλα! Σε περιμένω για να γίνουμε ξανά ξεφτίλα στους εργάτες απέναντι καθώς θα προσπαθούμε να κάνουμε ρελεβέ και πιρουέτες... Αυτοί μάλλον χέστηκαν για την τεχνική μας, τα μπούτια μας κοιτούσαν!
Σε περιμένω να μου μιλήσεις ξανά για ανεξαρτησία, για δουλειά και δικό μου σπίτι!
Σε περιμένω να μου μάθεις να τραγουδάω μαζί σου το once upon a december και να αναπνέω σωστά, να μην τρέμω όταν αγγίζω το μικρόφωνο γιατί "δικά μας είναι τα παιδιά"... Σε περιμένω για να εξαντλήσω την υπομονή σου μέχρι να ΝΙΩΣΕΙΣ ότι δεν έχω φωνή, γι αυτό καλύτερα ας κάνουμε μια χορογραφία για το live!!
Σε περιμένω να γυρίσουμε επιτέλους το βιντεάκι με τη Ναταλία, τη λεσβία... Μα γιατί το άφησα στη μέση; Έπρεπε να με πιέσεις!
Μα πάνω απ΄όλα σε περιμένω για να ζήσουμε αυτά που είναι να ζήσουμε... και είναι πολλά ακόμα πίστεψέ με!

Και όσο κι να σου φαίνεται τώρα περίεργο, να ξέρεις πως σύντομα θα σταματήσεις να λυπάσαι που έφυγες, θα κάνεις φίλους, αλλά μη μας ξεχάσεις εμάς εδώ γιατί μείναμε μόνοι.. Αλήθεια, εσένα δε σε φοβάμαι... Εγώ όμως τί θα κάνω εδώ τώρα που θα λείπεις;;;

Να χαμογελάς! Μόνο αυτό χρειάζεται!...
Α! και να προσέχεις!

** Please surrender! **

Αμείλικτη η τροχιά της "αμαρτίας"

Μα εσύ...

Δώσε πνοή ζωής στο κενό

γλυκά να αιωρηθεί το Εγώ σου

Δεν είναι η ζωή ονειρική

Δεν σου ζητά να είσαι

Είναι μικρή

κι εσύ ακόμα πιο μικρή 

και άπειρη μου μοιάζεις από κείνη

Παράδωσε το Ασυνείδητο

και το Συνειδητό

στην αίγλη Εκείνης της παρόρμησης

που θέλησες πολύ

Μα με το Λογικό απώθησες, 

καθώς δεν ήταν πρέπον

Και Ζήσε τη στιγμή Εκείνη

που "μεταμέλεια" μετά θα ονομάσεις

- ίσως και όχι

Πτώση- Μη Πτώση;

Παιχνίδισμα του μυαλού

Παραδώσου, σε παρακαλώ!

* ΠΡΑΚΤΙΚΟ Νο 2 *

" Η κα Μαζώχη συνεννοείται με τον εραστή της Άγριο, να μπει κρυφά αργά τη νύχτα στο σπίτι της από το παράθυρο, να την δέσει και να έρθει σε συνουσία μαζί της χτυπώντας την και εξευτελίζοντάς την λεκτικά. Ο Άγριος συμφωνεί και ενεργεί κατά το σχέδιο, προκαλώντας στη Μαζώχη ασήμαντες σωματικές βλάβες, ενώ την περιλούζει με ακατανόμαστες ύβρεις, αν και δεν είχε αντιληφθεί καθόλου την έννοια της φράσης "λεκτικός εξευτελισμός". Όταν μετά από λίγες μέρες διακόπτεται ο ερωτικός δεσμός, η Μαζώχη, για να εκδικηθεί τον Άγριο, καταγγέλλει τα παραπάνω στην αστυνομία.
   Ποιές άδικες πράξεις έχει τελέσει ο Άγριος; Πώς πρέπει να εξελιχθεί η υπόθεση; "


(σας παραθέτω πρακτικό από το σύγγραμα "πρακτική διδασκαλία ποινικού δικαίου (σελ. 92) " του Γιάννη Μπέκα, αναπλ. καθηγητή Νομικής Σχολής Δ.Π.Θ.).

 Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να αφήσει σχόλιο παρακάτω με τις ιδέες και την άποψή του επί του θέματος. Απευθύνομαι κατά προτίμηση σε μη γνώστες του νόμου. Παρακαλώ χρησιμοποιήστε φαντασία!!! =)

* λέω να κάνω μπουρμπουλίθρες *

Και να που βρίσκομαι ολομόναχη σε μία πόλη και κανείς μα κανείς δεν είναι διαθέσιμος... Έγινε δυσεύρετος ο κόσμος ή μου φαίνεται; Και αφού δεν υπάρχει ψυχή που να μπορεί να πάει μια βόλτα μαζί μου, κάθομαι σπίτι, κοιμάμαι και τετραγωνίζω το βλέμμα μου. Spooky. Θέλω παρέα, αέρα παίρνω και στο μπαλκόνι!Ε, μιας και το ανέφερα πάω στο μπαλκόνι να κάνω μπουρμπουλίθρες. Μπορεί να κοιτάξει κάποιος προς τα πάνω και να του πω ένα "γειά"!

*** συνταγή για daydreaming ***

ΥΛΙΚΑ:

500 γρ. άσπρο σύννεφο

1 ματσάκι ηλιαχτίδες

250 γρ. επιθυμία

100 γρ. νοσταλγία

1 κιλό αφηρημένο βλέμμα

2 κιλά διάθεση νοερού ταξιδιού

1/2 κιλό αστρική σκόνη (προαιρετικά)

ΕΚΤΕΛΕΣΗ:

Για να φτιάξουμε τη ζύμη: βάζουμε σε ένα μπολ το άσπρο σύννεφο και προσθέτουμε το ματσάκι με τις ηλιαχτίδες και την αστρική σκόνη. Ζυμώνουμε καλά για περίπου 3 λεπτά μέχρι η ζύμη μας να γίνει σφιχτή και συμπαγής, έτσι ώστε να είμαστε ασφαλείς, να μην υπάρχει καμία περίπτωση να πέσουμε και να χτυπήσουμε. Την αφήνουμε για 10 λεπτά στον ήλιο να ξεραθεί. Στο μεταξύ φτιάχνουμε ένα μείγμα προσθέτοντας με τη σειρά τα παρακάτω υλικά και ανακατεύοντας συνεχώς: στην διάθεση νοερού ταξιδιού ρίχνουμε το αφηρημένο βλέμμα. Έπειτα αναμειγνύουμε την επιθυμία και τη νοσταλγία. Πριν βγάλουμε τη ζύμη μας από τον ήλιο την ραντίζουμε με το μείγμα και την αφήνουμε να ποτίσει στον ήλιο για τον υπόλοιπο χρόνο.

Τέλος πασαλείφουμε τη ζύμη στο πρόσωπό μας...

"και τώρα λοιπόν πετάς πάνω απ΄τα σύννεφα, πάνω από καθετί χειροπιαστό, πάνω από καθετί άυλο. Μπορείς να ταξιδέψεις όπου θες ή όπου σε βγάλει ο δρόμος. Μπορείς να ζήσεις μια στιγμή και δυο και τρεις φορές... μπορείς να την αλλάξεις ή να την αφήσεις πίσω. Μπορείς να επιστρέψεις αν το θες. Εγώ θα μείνω εκεί. Μπορεί  και να με συναντήσεις..."

***Waiting...***

waiting for the sun to rise

waiting for the birds to sing
waiting for a rose's scent
waiting for the simplest thing

waiting for a midnight call
to begin a secret life
waiting for some kind of hope,
or the essence of your smile

still I'm waiting your return
or at least a thoughtful try
waiting for my mystic dance
after all my soul will fly...

** Μικρό μου μελισσάκι **

να παίζεις, να γελάς, να νιώθεις τη στιγμή. Να κοιτάς ψηλά, να χαμηλώνεις το βλέμμα όταν σε θαμπώνει ο ήλιος. Να τρέχεις, να χάνεσαι και να γυρίζεις πίσω. Να γεύεσαι το νέκταρ, να το αγαπάς. Να κρύβεις και να κρύβεσαι, ξέρεις εσύ την ώρα. Να τραγουδάς, να χορεύεις στον αιθέρα, να βουτάς στα σύννεφα και να κοιμάσαι. Να γυαλίζεις τα φτερά σου με μετάξι, να ανεμίζεις τα μαλλιά σου. Στις λίμνες να κοιτάς την ομορφιά σου...
Όσο κι αν πονάς, αξίζει για κάποιον παράξενο λόγο. Όπως και να το δεις...
τα δάκρυά σου θα είναι μέλι!


Χρόνια Πολλά Βίλυ...!

***Φύσηξε ο αέρας...***

...και καθώς τίναξε τα φύλλα της απ' την ανατριχίλα, ένα πορτοκάλι έπεσε στα πόδια μου. Έσκυψα να το μαζέψω και να της το δώσω, μα κείνη με κοίταξε με απορία. Μου το χάρισε, "τι γλυκιά" σκέφτηκα.
Την επόμενη μέρα της έφτιαξα ένα μικρό φυλαχτό. Περίμενα μέχρι να πάει 7. Το κρέμασα σε ένα από τα κλαδιά της κι εκείνη αμέσως τεντώθηκε και μ' αγκάλιασε. Ύστερα με τα φύλλα της μου έφτιαξε έναν πλατύ ίσκιο. Κοιμήθηκα για ώρες. Την συναντούσα κάθε μέρα στις 7. Κι έτσι περνούσε ο καιρός... Είχε κιόλας γίνει η καλύτερη μου φίλη!

*Σαν το λιβάδι με τις παπαρούνες στα Γδόχια...*

...τίποτα δε μοιάζει! Η μυρωδιά, ο άνεμος που χόρευε γύρω απ' τα πέταλα... Τόσο όμορφες, τόσο ευάλωτες, πιο απαλές κι από μετάξι! Κάποτε μου 'φτάναν ως τη μέση, και του παππού μόλις που αγγίζανε τις γάμπες! Έτρεχα ανάμεσά τους ευτυχισμένη! Μπορεί να έπεφτα κατά λάθος αλλά δε με ένοιαζε! Τώρα μάλλον σ' εμένα θα φτάνουν ως τις γάμπες. Ο παππούς έγινε άνεμος και βροχή, ηλιαχτίδα και χιόνι... Μια εποχή θα πάω. Κι ας είναι να γίνει απότομη κι απύθμενη η πτώση. Θα χορέψω μαζί με τον άνεμο, όπως τότε που ήμουνα παιδί!

"Οχι"

Όχι δεν μπορείς να πας να παίξεις μπάλα!


περνάνε τα αμάξια και μπορεί να χτυπήσεις


Όχι δεν μπορείς να πας βόλτα με το ποδήλατο


περνάνε τα αμάξια και μπορεί να χτυπήσεις


Όχι δεν μπορείς να παίξεις κρυφτό


περνάνε τα αμάξια και μπορεί να χτυπήσεις


Όχι δεν μπορείς να παίξεις κυνηγητό με τον Κωστάκη


περνάνε τα αμάξια και μπορεί να χτυπήσεις


ΟΧΙ λέω!


ΟΧΙ


δεν είμαστε για τέτοια τώρα


στο χωριό!


Όταν πάμε στο χωριό κάνε ό,τι θέλεις.


εδώ..ΟΧΙ!



...

Ανατολή μετά την Δύση μέρος 5ο

Και όμως πολύπτυχοι χαρακτήρες και οι δυο..
και λιγο υπερβολικοί μερικές φορές..
Εκείνη ένιωθε σαν να έπρεπε να ζει αλλού..
σε μιά άλλη χώρα..σε άλλο πλανήτη..
δεν ξέρω.
μισή ελληνίδα..μισή ξένη..
ναι..ξένη..από άλλη πατρίδα!..
κάπου στην Μέση Ανατολή..
εκεί που οι Ευρωπαίοι μόνο πολέμους ξέρουν οτι υπάρχουν.
Φανατισμός,βία,θάνατος..
Όμως αν με μεγενθυτικό φακό κοιτάξεις προσεκτικά κάπου ανάμεσα στον Λίβανο, την Παλαιστίνη και το Ιράν θα δείς μια μικρήηηηηηη χώρα που σπάνια αναφέρετε το όνομά της..ΓΕΝΙΚΑ!
πόσο μάλλον στις ειδήσεις των 8.
Μια κουκίδα στο απέραντο της γης που ζούμε..
και ένιωθε όμορφα και ξεχωριστή για αυτό!
καμάρωνε μόλις έβρισκε ευκαιρία..
Ονειροπαρμένη.Ευκολόπιστη.Αθώα.
Είχε και λίγη αραβική αύρα..είχε και άλλες πτυχές..
πάρα πολλές!
Είχε και τους φίλους τις να την αγαπούν να την προσέχουν...
Να την κρατούν μην τυχόν και πέσει..
Είχε και τους άλλους φίλους..
Αυτούς που όλοι λίγο πολύ έχουμε..
Τουσ ηλεκτρονικούς!
Φίλοι μέσα σε εισαγωγικά..μεγάλα..για να καταλαβαίνουμε την διαφορά!..
Μιλούσε αρκετά με κάποιους από αυτούς.
Κάποιοι ήταν και στην ραγματική ζωή της φίλοι και γνωστοί..
Κάποιων την φυσιογνωμία δεν είχε δει ποτέ και ούτε επρόκειτο.
Έτσι ήταν και αυτός..
Προφανώς ένας φίλος πίσω από μια οθόνη μίλια μακριά και μιάς ώρας διαφορά στα ρολόγια..
Ένα θολό είδωλο μέσα στα καλώδια που συνέδεαν έμμεσα δυο οθόνες, δυο ανθρώπων...
Στην ζωή πολλά πράγματα χωρίς καμία λογική συμβαίνουν..
Κάπως έτσι πρέπει να έγινε και με αυτήν την ιστορία..
Έτυχε.Έτυχε και μίλησαν για κάτι τόσο άμορφο και άπιαστο που χάθηκε μεσα στην λήθη και των δυο.
Κανείς τους δεν θυμάται την αρχή της επαφής τους.
Αν ποτέ τύχει να ψάξεις το βιβλίο που οι Μοίρες έχουν γράψει, η σελίδα θα είναι κενή!
Απλά χάθηκε στον μαγικό κόσμο του χρόνου..
Από τότε όμως έκανα καιρό να μιλήσουν..
μα ξαναμίλησαν..και μια και δυο και τρείς φορές..
Ώρες ολόκληρες σε ατέρμονες συζητήσεις δοσμένοι..
Οι Μοίρες είχαν κάνει τη δουλειά τους...

Ανατολή μετά την Δύση μέρος 4ο

Ήταν μόνο 20 χρονών..
Απ'τα παιδικά του χρόνια σαν ξανθό και ανέμελο παιδί που έτρεχε σε κάθε αλάνα, προσπερνώντας οικογενιακά προβλήματα,
δίχως να αναζητά απαντήσεις σε ερωτήματα...
που στο μέλλον θα γινόντουσαν φόβοι..
και άρρωστες σκέψεις για τις μεταμορφώσεις που δέχεται η ανθρώπινη ψυχή...
Πίστευε πως θα έμενε αναλοίωτος στο πέρασμα των χρόνων.. τώρα είναι 20..
σε μια ξένη πατρίδα αναζητά στα ίδια ερωτήματα απαντήσεις
που απλά συμπληρώνουν μπλέ γραμμές σε μια λευκή σελίδα..
Μάλλον με το πέρασμα του χρόνου λιγόστευε η δέσμη φωτός που κάθε τόσο ξεπρόβαλε στα όνειρα που έκανε με ανοιχτά τα μάτια...
Λιγόστευαν οι λέξεις για μια πιο θεμιτή επικοινωνία μες στα γνωστά πρόσωπα..
τώρα.. μα τώρα ..η μοναδική δέσμη φωτός που ξεπροβάλει είναι αυτή
Αυτή που κάθε τόσο σε ξυπνάει ταραγμένο όταν κάποιος απλά άλλαξε το κανάλι στην τηλεόραση...
που σε βοηθά να κοιμηθείς...
Και εκείνος συνεχίζει να κάθεται αμίλητος σε κάθε γωνία του πλανήτη...
Σε κάθε γωνία του εγκεφαλικού του χάρτη..
περιμένοντας τι;
Η ίδια απορία σε χιλιάδες πρόσωπα που δέθηκαν μαζί του..
μόνο και μόνο για να αποκολληθούν αργότερα και να πάρουν ένα κομμάτι δικό του..
ένα κομμάτι φτιαγμένο με μαεστρία κάτω από των αστεριών την βροχή...
φταίει ο κόσμος που έγινε ριχός και απαιτητικός;
Ή φταίει η τόση μοναξιά του που τον έκανε να αδιαφορεί για όσα σταδιακά περνούσαν από μπροστά του;
σαν να παρακολουθούσε αδιάφορος μια ταινία στο cinema...
δίχως συγκεκριμένο θέμα..
που κάθε τόσοτο βλέμα σου στρέφετε στο ρολόι..
αναμένοντας να τελειώσει και αυτή η χαζομάρα..
που φτιάχτηκέ από ανθρώπους για χαζούς ανθρώπους
Ήταν μόνο 20 χρονών
όταν έπεισε τον εαυτό του να ξανακοιτάξει τον καθρέπτη,
και να προσπαθήσει να αναγνωρίσει τι έιναι αυτο που αντικρίζει...

Θα ζωγραφίσω τον παράδεισο και θα μπώ μέσα...

Κάθεσαι στον βολικότατο καναπέ σου
και χαζεύεις το πολύχρωμο μαγικό κουτί της πλύσης του μικροκαμωμένου εγκεφάλου σου
(μιλώ με την προϋπόθεση πως έχεις έστω και ένα δείγμα αυτού...)
Πόλεμοι, σεισμοί λοιμοί και καταποντισμοί γύρω σου
αλλά εσύ εκεί προσκολλημένος στα καυτά νέα της σοουμπίζ.
Ποιός πίνει κόκα;Ποιός χώρισε;
Τα καίρια ερωτήματα που σε ταλανίζουν!
Νεοέλληνας.
Τσιγάρα, tv, ξύδια, γκομενες-οι να’χεις και στα ... σου όλα τ’άλλα.
Τι σε νοιάζει εσένα αν ο κόσμος μας πεθαίνει μέρα με την μέρα
Αν το περιβάλλον έχει στραφεί εναντίον μας
και οι μέρες μας είναι μετρημένες αν δεν πάρουμε την απόφαση να κόψουμε τις μαλακιες;
Τι σε νοιάζει εσένα αν ο πλανήτης σβήνει λόγω της αδιαφορίας σου;
<<Εγώ θα αλλάξω τον κόσμο μωρέ;>>
Έλα μου ντε!Αν περιμένουμε από εσένα..
Το τέλος όλων μας θα έρθει μια μέρα νωρίτερα!
Να μας λείπει ευχαριστούμε!
Μπορούμε να τα κάνουμε και μόνοι μας σκατά!
Κάτσε, κάτσε μην σηκώνεσαι!..
Μην σε ταλαιπωρούμε κιόλας!
Και ξέρεις ε..το μεγαλύτερό σου κόμπλεξ ξέρεις ποιό είναι..
Οτι έχεις την ιδέα οτι δεν έχεις ΚΑΝΕΝΑ!
Και σε προκαλώ..
Αφού δεν έχεις κόμπλεξ μεγάλε μου..
Πάρε στην δούλεψή σου έναν Πακιστανό
Κάν’τον Διευθυντή στην εταιρεία του μπαμπά σου...
Το αξίζει ο άνθρωπος..Δουλεύει τόσο σκληρά!
Τι;Γιατί δεν τον θες;
Μα εσύ είπες οτι δεν έχεις κόμπλεξ..
Δεν είσαι ρατσιστής εσύ!
Α.. καλά..
ξεκινάς τις δικαιολογίες που καρμπόναρες απο το κουτί πάλι;
Άστο φίλε..
Πήγαινε άραξε στον καναπέ σου..
Χάζεψε το κουτί σου..
Κάψε τα λίγα εγκεφαλικά κύτταρα
που σου έχουν απομείνει και άσε με.
Ανάγκη δεν σε έχω.
Έχω στα χέρια μου τα πινέλα.
Και τα χρώματα.
Θα ζωγραφίσω τον παράδεισο και θα μπώ μέσα.
Εσύ μείνε εδώ να σαπίζεις!

"Ανατολή μετά την Δύση μέρος 3ο"

Μία ώρα..μια ώρα δεν είναι τίποτα..
και όμως έμοιαζε κρίκος που συνδέει δύο ζωές..
Δύο ζωές διαφορετικές;δεν είναι ώρα να απαντήσω σ'αυτό.
Μοιάζαν όμως.
Εκείνη πάντα ονειροπαρμένη..πάντα ήθελε να ξεφύγει
από την συμβατικότητα
την καθημερινότητα
τα προβλήματα
τον πόνο
την δυστυχία!
Μίσος έβλεπε και δάκρυζε μπροστά του!
Είναι 18 χρονών αλλά φέρεται σαν παιδί..
"Παιδική ψυχή έχεις!" της λένε.
"Αγνή μέχρι βλακείας πολλές φορές.
Δεν βλέπει παρά μόνο καλά πράγματα στους άλλους και πολλές φορές την πατάει.
Σαν σε αλάνα που τρέχεις ανέμενλος μέχρι που θα έρθει η πέτρα μπροστά στα πόδια σου
δεν θα την δεις και θα πέσεις..
Όμως δεν πτοήθηκε ποτέ!
Έπεφτε συχνά μα σηκωνόταν σκούπιζε τα μάτια της και συνέχιζε.
Είχε μάθει έτσι να ζει.
Η ελπίδα ήταν η εναρκτήριος πνοή της!
Μέσα από όλα της τα λάθη δεν μάθαινε!
Απλά συνέχιζε να τα κάνει ξανά και ξανά!
"Δώσ'της ΄ςνα γλειφιτζούρι" λέει η φίλη της..
"με μιάς θα τα ξεχάσει όλα!Θα χαθεί στα χρώματά του!
Θα χαθεί σε άλλους κόσμους!Εκεί που οι ευχές βγαίνουν αληθινές!Αλλά της αρέσει να ζει εκεί...
Και μάλλον πάντα θα κάνει ό,τι περνά από το χέρι της να ζει εκεί..
Δεν ανήκει εκείνη εδώ..
Σαν να είχε γεννηθεί σε λάθος τόπο..
Κανείς δεν την καταλαβαίνει πραγματικά..σαν να μιλά άλλη γλώσσα!..

"Ο δραπέτης"

Όχι,δεν είχες νιώσει και ούτε και ποτέ θα νιώσεις και θα καταλάβεις τι είναι το déjà vu,
γιατί δεν σου έχει συμβεί ποτέ και ας ξέρεις ποιό είναι το επόμενο καρέ της ζωής σου.
Οι ίδιες εικόνες περνάνε κάθε μέρα από μπροστά σου και γίνονται τα όνειρά σου,
εφιάλτες σου σιγά σιγά..
Γιατί είσαι εγκλωβισμένος μέσα στην γυάλα που βίαια σε έχωσαν μέσα οι μεγάλοι
όταν ήσουν και εσύ ένα μικρό λουλούδι σαν όλα τ’άλλα που ομορφαίνουν με τον τρόπο τους την πλάση κάθε άνοιξη.
Σου ‘χουν φορέσει
-χωρίς να το θες, και ποτέ δεν θα το ήθελες ούτε σαν επιλογή-
παροπίδες πέτσινες χοντρές και μεγάλες που σου αφήνουν μόνο ένα τόσο δα άνοιγμα ανάμεσα στα ματάκια σου ίσα ίσα να μπορείς να δεις τις ίδιες βαρετές εικόνες ξανά και ξανά από την αρχή μέχρι το τέλος της άμοιρης ζωής σου.
Και μέσα σε εκείνον τον περίεργο και ατέλειωτο λήθαργο που σου έμαθαν να αποκαλείς ζωή ,
μια ηλιαχτίδα που έχασε τον δρόμο της, τρύπισε τα μάτια και το νού σου και σου άνοιξε πληγή..
Μαγική θα την χαρακτήριζες αν ήξερες τι σημαίνει μαγεία.
Αυτή η ηλιαχίδα έδωσε φώς στα αιώνια κοιμισμένα μάτια σου και ζέστανε την καρδιά σου.
Μα έκανε και κάτι ακόμα χειρότερο!
Έριξε φως στο μυαλό σου.
Χειρότερο κακό δεν υπάρχει.
Όχι για σένα..όχι!
Για αυτούς.
Γιατί η ανοιχτή αυτή πληγή στο μυαλό σου το γεμίζει φως, ιδέες , σκέψεις..
Και η πληγή μεγάλωνε χρόνο το χρόνο και είχες ανάγκη να την αγγίξεις να την νιώσεις και να χαθείς μακριά μαζί της.
Σε έκανε να θες όλο και περισσότερο να αλλάξεις έστω και μία από τις επόμενες σκηνές που απειλητικά έρχονταν προς το μέρος σου.
Κρύες!
Νωθρές!
Ανούσιες!

Φοβάσαι και λίγο όμως.
Είναι οι «Μεγάλοι» αυτοί.
Οι «Σοφοί» που σου μάθαν να κοιτάς σε ένα σημείο
Σε διδάξαν την σοφία της κενότητας του τίποτα.
Σε βοήθησαν να αποκτήσεις την απόλυτη πληρότητα του ποτέ.
Ποιός είσαι εσύ ο ταπεινός που θα παραβείς τους άνομους νόμους τους;
Και όσο τα σκέφτεσαι αυτά η πληγή όλο και ανοίγει και το φως ολοένα και αυξάνεται μέχρι που πλυμυρίζει το μυαλό σου από αυτό και τότε είναι η στιγμή που απορείς.
Και τι έχεις να χάσεις δηλαδή;
Την συμβατική σου παραλυσία;
Τα ηλίθια καρέ που σου τρελαίνουν το νου με την συνεχή αναπαραγωγή της ίδιας εικόνας;
Τους ελεϊνά χαζούς κανόνες που οι «Σοφοί» απαιτούν να ακολουθείς;
Ε όχι.
Καλύτερα να προσπαθήσεις και ας μην πετύχεις και τίποτα!
Προτιμάς να πεθάνεις από κάποιου «Σοφού» την σφαίρα σε έναν άδικο πόλεμο του σκώτους και του φωτός.
Προτιμάς να αλλάξεις έστω και ένα δευτερόλεπτο από την "ζωή" σου.
Και το κάνεις.
Σύμμαχος σου το φως του μυαλού σου.
Και το έκανες.
Και είσαι εκείνος ο δραπέτης
-έτσι σε είπε κάποτε μια κοπέλα-
Ο δραπέτης της σκακιέρας ενός στημένου παιχνιδιού!