**** Ντομένικο ****

Βρήκα ένα γράμμα. Χωρίς διεύθυνση αποστολέα ή παραλήπτη. Χωρίς σφραγίδα, γραμματόσημο. Δύο κουβέντες μόνο: για σένα. Κατάλαβα πως για μένα δεν ήταν. Μακάρι να ήξερα τον αποστολέα ή τον παραλήπτη.

" Ντομένικο, μελαχρινέ μου ήλιε,



πάει καιρός. Φύγαν οι μέρες της μοναξιάς μου και ήρθαν άλλες, πιο απόμακρες, πιο κρύες απ' τις προηγούμενες. Ξέρω πως κάθε φορά που αναπολώ τις ζεστές μας μέρες, σε καλό δεν θα μου βγει. Συνεχίζω να με βιάζω με αναμνήσεις.
Θυμάμαι.
Το χαμόγελό σου έφερνε ανατολή μες τα μεσάνυχτα. Τα χέρια σου έπλαθαν όνειρα από πυλό, μύρτιλο, θυμάρι... και για τους δυό μας.
Τα μάτια σου.
Η γης βούλιαζε κάτω από τα πόδια μου, σαν έγνεφες ανεπαίσθητα. Τα άστρα έσβηναν στο βλέμμα σου.
Το χέρι σου. Αγκαλιασμένο αβίαστα με το δικό μου. Κρυφά από κάτω. Κάτω από το τραπέζι της αποψινής γιορτής. Ιδρωμένα χέρια, αχώριστα. Μη μας δουν... Μη μας βλέπετε, περίεργοι άνθρωποι.
Σε χορευτικό κύκλο ξανά και ξανά τα χέρια μας μαζί. Στα χάιδεψα απάνω στη δίνη του χορού. Κανείς δεν παρατήρησε. Με κοίταξες κλεφτά. Ήξερες. Το ίδιο κι εγώ.
Φλόγα είθε να γινόμουν. Να τα ριμάξω ΟΛΑ. Πως, τάχα μου, δικός μου ήσουν. Σκατά στα κεφάλια μας. Έμεινε μια σιωπή εκκρεμής, σάπια. Πιο σάπια κι απ' την αδιαφορία. Δική σου.
Θυμάμαι.
Ουρανούς γκρέμιζες. Δαίμονες- αγγέλους κουβαλούσες στο δοξάρι σου. Φωνές και νότες με έλουζες. 


Έγκυος νύφη ξυπόλιτη στα αγκάθια, αέρινο το φόρεμα να ξεσκίζεται σε χωράφια με φυτείες λωτού, μάνγκο και παπάγιας σε κείνη την ανατολή. Δίκα σου παπούτσια, δεν τα φόρεσα. Φοβήθηκες, βλέπεις, μην και πληγωθούν τα αλαβάστρινα ποδάρια μου.


Επέλεξες γυάλινη μουσική και λέξεις σε μια ανείπωτη σιγή. Τα δίδυμα μάτια σου ένα βράδυ με συνάντησαν. Μηδενικό νόημα.
Αντίο "