"Χωρίς τίτλο"

Την θυμάμαι...
Ήταν πολύ όμορφη.
Τότε...
Κάποτε...
Μια φορά και έναν καιρό...
Δεν απορώ,
ήταν επιλογή τους,
τους έδωσε την αγάπη της,
μα την εκμεταλέυτηκαν.
Τους έδωσε τα πιο πολύτιμα πράγματα
και την πλήγωσαν!
Τους είχε προειδοποιήσει,
μα όλοι τους ήταν αδίστακτοι,
την βίασαν, και την έκαναν σκουπίδι,
ένα σκουπίδι που ακόμα νοιαζόταν γι αυτούς...
Αλλα ήρθε η μέρα,
που τα όμορφα της μάτια,
στέρεψαν...
Ήρθε η μέρα που τα μακριά μαλλιά της κόπηκαν,
το σώμα της κάηκε,
και αφησε στάχτες τις οποίες μοιράστηκαν και πούλησαν,
ΓΙΑ ΧΡΗΜΑ?
Ναί κάπως έτσι λέγεται σε αυτον τον πλανήτη η μονάδα εξαγοράς...
Όμως, να... κάτι ξεπροβάλλει!
Είναι τα δάκρυα,
που θα πνίξουν ολους όσους δεν την σεβάστηκαν...
Είναι η μελαγχολία της,
που θα καλύψει αυτον τον ουρανό με σύννεφα...
Είνα τα μαλλιά της,
που θα τυλίξουν το ανθρώπινο χέρι που την έλουσε με βενζίνη...
και ΜΕΤΑ?
ΜΕΤΑ ΤΙ?
Μετά,
και εγώ
και εσύ
και αυτοί,
θα καταλάβουν τι θα πεί αγάπη...
Μετά ίσως να εκτιμήσεις τα δάκρυα που σπαταλούσες άσκοπα,
Ίσως καταλάβεις πως το λερωμένο της φουστάνι, ξεπλένεται με πόνο και αίμα...





(Δια την αντιγραφήν) Λεϊρά Νούρι