**** nuestra vida: una guerra sin parar ****

Μαλακισμένα πιτσιρίκια. Να μου πετάς τζιτζίκια κι εγώ να χώνομαι στη φούστα της γιαγιάς τσιρίζοντας. Συνέχιζες, ωστόσο, να κατευθύνεις το ποδήλατο κατά πάνω μου, δηλώνοντας ξεκάθαρη διάθεση να με δολοφονήσεις.. Και 10 χιλιοστά πριν εκπληρώσεις το όνειρο σου, έστριβες βίαια το τιμόνι.



10 χρόνια πέρασαν και φτάσαμε 16. Σε είδα μια βραδιά με λάιβ μουσική, κατάλαβα πως ήσουν εσύ. Κατάλαβες κι εσύ ποιά ήμουν. Και πριν φτάσει 12 και γίνει κουρελού η Σταχτοπούτα, σε είχα κιόλας ερωτευτεί.

Υπήρξαν στιγμές, τόσο έντονες όσο και ο πόλεμος. Όλα σ΄έναν αναιτιώδη υπερθετικό, να γυαλίζουν τις στιγμές μας. Η αγάπη, ο έρωτας, ο πόνος. Σε σημάδεψα... Γνωρίζω. Κι εσύ το ίδιο.



Πούλαγες τα φεγγάρια για γλειφιτζούρια,



τ' αστέρια που τρέχαν απ' τα μάτια μου πάνω στο καπό του αυτοκινήτου σου για στραγάλια,



τα ρημικά ακρογυάλια για μαλλί της γριάς.






Έμεινε το εμείς τσαλακωμένο σε κάποια χωματερή κι ένα τηλέφωνο χωρίς καλώδιο δαιμονισμένο από τη μαλακία που σε δέρνει. Μουτζουρωμένη καρδιά σε σελίδες τετραδίων, και ξανά μουτζουρωμένη μάσκαρα να ξεριζώνει βλεφαρίδες. Κάποιος πόνος που κοπανιέται από ντουλάπα σε ντουλάπα.

Έτσι και τόσο απόλυτα τα ξεφτίλισες όλα. Μουτρωμένες στιγμές οι λέξεις και ο προηγούμενος πόνος να γίνεται πια ναρκωτικός, να επιδίδεται με πάθος σε μια επανάληψη που μου στερούσε τον ήλιο. Οι ανησυχίες ντύνονταν νυφούλες παρθένες έχοντας κάνει σάπια πηδήματα μέχρι χθες σε μουχλιασμένα σεντόνια.

Τις άκρες των βλεφάρων μου με πένθιμο πεντάγραμμο σκέπασα, για 2 λόγους:

• για να μη δεις που τ' άντερα μου πλήρωσα πάλι μέσα να μου βάλουν αφού από το κλάμα ξανά και ξανά και ξανά και ξανά έξω είχαν πεταχτεί
• για να τυφλώσω την περιέργεια και πάνω απ' όλα την επιθυμία μου... ατσάλινη ακόμα χτυπιέται σε ξεχασμένα ντουλάπια μαζί με την παλιά κακιά κακομαθημένη συμπεριφορά σου

Στο τώρα το δικαστήριο απεφάνθη: Σου είπε ρε αχρείε... παρατάει τη ζωή της για να είσαστε μαζί...!!!

Μα το μυαλό του χρυσόψαρου δεν σάλεψε.

Δήθεν άδολα πλησίασες μετά από χρόνια μοναξιάς την τελευταία μισοζώντανη- μισοφθαρμένη χορδή μνήμης που φέρει το όνομα και τη Χάρη σου. Μιλάμε για σήμερα...



Ρε δεν πα να λέει το ένστικτο;;;; Εσύ θα βάλεις φωτιά ξανά και οι ερωμένες οπτασίες σου θα σημάνουν το τέλος. Να δούμε πόσο μακριά θα είμαι αυτήν τη φορά από τις φλόγες του εσωτερικoύ σου περιπάτου . Μόνο μην πέσεις μόνος και καείς. Εγώ θα σε τραβάω πάλι. Στην αγκαλιά μου. Και αυτή τη φορά θα σε κρατήσω σφιχτά σαν κάτι πολύτιμο δικό μου. Αυτό είσαι για μένα. Θα σε κρύψω καλά και κανείς δεν θα σε πειράξει... Μένει μόνο να καταλάβεις ότι υποσυνείδητα ανήκω σε σένα και εσύ ανήκεις σε μένα... Ήσουν μονάχα 18 χρονών.



..