Πρέπει να ήταν γύρω στις 4 το πρωί...
ναι!τόσο ήταν...
όμως τα λεπτά δεν κυλούσαν το ίδιο στα δυο μακρινά μέρη..
αλλιώς είναι η ζωή στην Valencia..
αλλιώς στην Αθήνα..
Η ζωή ήταν πιο γρήγορη στην Αθήνα..
Εδώ τα λεπτά στροβιλίζονταν σαν μανιασμένα μπροστά απο λεοφώρους με συνωστισμό
και φασαρία από τις κόρνες που δεν είχαν τελειωμό!..
και ας ήταν αργά..η φασαρία δεν έλεγε να σταματήσει..
καλά λένε την Αθήνα..πόλη που δεν κοιμάται ποτέ!..
Εκείνη καθόταν στο κρεβάτι της.
Είχε δουλέια να κάνει την επόμενη μέρα.
Υπερβολικά φορτωμένο πρόγραμμμα, αλλά δεν την ένοιαζε..
Έκλεισε τα μάτια..
Ένα απαλό χαμόγελο, κάτι σαν μειδίαμα θα μπορούσαμε να πούμε, διαγραφόταν στο πρόσωπό της.
Άφησε την φαντασία της να την ταξιδέψει μακριά..
και έτσι ξαφνικά..αιωρούνταν μέσα στα πολύχρωμα όνειρά της..
Αστερόσκονη την είχε περιβάλει και ένιωθε τόσο ελαφριά..
Έφυγε αμέσως με μαγικούς και ανεξήγητους ελυγμούς από το δωμάτιο της και βρέθηκε σε ένα δάσος..
Μαγικό δάσος!με ήχους γλυκούς και γαλήνιους που κανείς άνθρωπος δεν είχε ακούσει..
Έτσι κάνει εκέινη..κάθε που βουλιάζει στεναχωριμένη και φορτισμένη..
ταξιδεύει με τον νου της..
Έτσι κάνει πάντα δηλαδή απλά προσπαθεί να δικαιολογηθεί στον εαυτό της..
"Μια ζωή αλλοπαρμένη είσαι!..μια ζωή!.."
οι καθηγητές,οι φίλοι..όλοι αυτό τις λένε..
"Ερωτευμένη είσαι;"τη ρώτησε μια φορά με απορία η κολλητή της..
"Ναι!Είμαι!..με τα όνειρα μου, με την ζωή μου...
Όπως είναι την αγαπάω..Χάνομαι στις σκέψεις μου!!
Μ' αρέσει αυτό..έτσι μ'αρέσει να ζω!" της απάντησε..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου