** Please surrender! **

Αμείλικτη η τροχιά της "αμαρτίας"

Μα εσύ...

Δώσε πνοή ζωής στο κενό

γλυκά να αιωρηθεί το Εγώ σου

Δεν είναι η ζωή ονειρική

Δεν σου ζητά να είσαι

Είναι μικρή

κι εσύ ακόμα πιο μικρή 

και άπειρη μου μοιάζεις από κείνη

Παράδωσε το Ασυνείδητο

και το Συνειδητό

στην αίγλη Εκείνης της παρόρμησης

που θέλησες πολύ

Μα με το Λογικό απώθησες, 

καθώς δεν ήταν πρέπον

Και Ζήσε τη στιγμή Εκείνη

που "μεταμέλεια" μετά θα ονομάσεις

- ίσως και όχι

Πτώση- Μη Πτώση;

Παιχνίδισμα του μυαλού

Παραδώσου, σε παρακαλώ!

* ΠΡΑΚΤΙΚΟ Νο 2 *

" Η κα Μαζώχη συνεννοείται με τον εραστή της Άγριο, να μπει κρυφά αργά τη νύχτα στο σπίτι της από το παράθυρο, να την δέσει και να έρθει σε συνουσία μαζί της χτυπώντας την και εξευτελίζοντάς την λεκτικά. Ο Άγριος συμφωνεί και ενεργεί κατά το σχέδιο, προκαλώντας στη Μαζώχη ασήμαντες σωματικές βλάβες, ενώ την περιλούζει με ακατανόμαστες ύβρεις, αν και δεν είχε αντιληφθεί καθόλου την έννοια της φράσης "λεκτικός εξευτελισμός". Όταν μετά από λίγες μέρες διακόπτεται ο ερωτικός δεσμός, η Μαζώχη, για να εκδικηθεί τον Άγριο, καταγγέλλει τα παραπάνω στην αστυνομία.
   Ποιές άδικες πράξεις έχει τελέσει ο Άγριος; Πώς πρέπει να εξελιχθεί η υπόθεση; "


(σας παραθέτω πρακτικό από το σύγγραμα "πρακτική διδασκαλία ποινικού δικαίου (σελ. 92) " του Γιάννη Μπέκα, αναπλ. καθηγητή Νομικής Σχολής Δ.Π.Θ.).

 Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να αφήσει σχόλιο παρακάτω με τις ιδέες και την άποψή του επί του θέματος. Απευθύνομαι κατά προτίμηση σε μη γνώστες του νόμου. Παρακαλώ χρησιμοποιήστε φαντασία!!! =)

* λέω να κάνω μπουρμπουλίθρες *

Και να που βρίσκομαι ολομόναχη σε μία πόλη και κανείς μα κανείς δεν είναι διαθέσιμος... Έγινε δυσεύρετος ο κόσμος ή μου φαίνεται; Και αφού δεν υπάρχει ψυχή που να μπορεί να πάει μια βόλτα μαζί μου, κάθομαι σπίτι, κοιμάμαι και τετραγωνίζω το βλέμμα μου. Spooky. Θέλω παρέα, αέρα παίρνω και στο μπαλκόνι!Ε, μιας και το ανέφερα πάω στο μπαλκόνι να κάνω μπουρμπουλίθρες. Μπορεί να κοιτάξει κάποιος προς τα πάνω και να του πω ένα "γειά"!

*** συνταγή για daydreaming ***

ΥΛΙΚΑ:

500 γρ. άσπρο σύννεφο

1 ματσάκι ηλιαχτίδες

250 γρ. επιθυμία

100 γρ. νοσταλγία

1 κιλό αφηρημένο βλέμμα

2 κιλά διάθεση νοερού ταξιδιού

1/2 κιλό αστρική σκόνη (προαιρετικά)

ΕΚΤΕΛΕΣΗ:

Για να φτιάξουμε τη ζύμη: βάζουμε σε ένα μπολ το άσπρο σύννεφο και προσθέτουμε το ματσάκι με τις ηλιαχτίδες και την αστρική σκόνη. Ζυμώνουμε καλά για περίπου 3 λεπτά μέχρι η ζύμη μας να γίνει σφιχτή και συμπαγής, έτσι ώστε να είμαστε ασφαλείς, να μην υπάρχει καμία περίπτωση να πέσουμε και να χτυπήσουμε. Την αφήνουμε για 10 λεπτά στον ήλιο να ξεραθεί. Στο μεταξύ φτιάχνουμε ένα μείγμα προσθέτοντας με τη σειρά τα παρακάτω υλικά και ανακατεύοντας συνεχώς: στην διάθεση νοερού ταξιδιού ρίχνουμε το αφηρημένο βλέμμα. Έπειτα αναμειγνύουμε την επιθυμία και τη νοσταλγία. Πριν βγάλουμε τη ζύμη μας από τον ήλιο την ραντίζουμε με το μείγμα και την αφήνουμε να ποτίσει στον ήλιο για τον υπόλοιπο χρόνο.

Τέλος πασαλείφουμε τη ζύμη στο πρόσωπό μας...

"και τώρα λοιπόν πετάς πάνω απ΄τα σύννεφα, πάνω από καθετί χειροπιαστό, πάνω από καθετί άυλο. Μπορείς να ταξιδέψεις όπου θες ή όπου σε βγάλει ο δρόμος. Μπορείς να ζήσεις μια στιγμή και δυο και τρεις φορές... μπορείς να την αλλάξεις ή να την αφήσεις πίσω. Μπορείς να επιστρέψεις αν το θες. Εγώ θα μείνω εκεί. Μπορεί  και να με συναντήσεις..."

***Waiting...***

waiting for the sun to rise

waiting for the birds to sing
waiting for a rose's scent
waiting for the simplest thing

waiting for a midnight call
to begin a secret life
waiting for some kind of hope,
or the essence of your smile

still I'm waiting your return
or at least a thoughtful try
waiting for my mystic dance
after all my soul will fly...

** Μικρό μου μελισσάκι **

να παίζεις, να γελάς, να νιώθεις τη στιγμή. Να κοιτάς ψηλά, να χαμηλώνεις το βλέμμα όταν σε θαμπώνει ο ήλιος. Να τρέχεις, να χάνεσαι και να γυρίζεις πίσω. Να γεύεσαι το νέκταρ, να το αγαπάς. Να κρύβεις και να κρύβεσαι, ξέρεις εσύ την ώρα. Να τραγουδάς, να χορεύεις στον αιθέρα, να βουτάς στα σύννεφα και να κοιμάσαι. Να γυαλίζεις τα φτερά σου με μετάξι, να ανεμίζεις τα μαλλιά σου. Στις λίμνες να κοιτάς την ομορφιά σου...
Όσο κι αν πονάς, αξίζει για κάποιον παράξενο λόγο. Όπως και να το δεις...
τα δάκρυά σου θα είναι μέλι!


Χρόνια Πολλά Βίλυ...!

***Φύσηξε ο αέρας...***

...και καθώς τίναξε τα φύλλα της απ' την ανατριχίλα, ένα πορτοκάλι έπεσε στα πόδια μου. Έσκυψα να το μαζέψω και να της το δώσω, μα κείνη με κοίταξε με απορία. Μου το χάρισε, "τι γλυκιά" σκέφτηκα.
Την επόμενη μέρα της έφτιαξα ένα μικρό φυλαχτό. Περίμενα μέχρι να πάει 7. Το κρέμασα σε ένα από τα κλαδιά της κι εκείνη αμέσως τεντώθηκε και μ' αγκάλιασε. Ύστερα με τα φύλλα της μου έφτιαξε έναν πλατύ ίσκιο. Κοιμήθηκα για ώρες. Την συναντούσα κάθε μέρα στις 7. Κι έτσι περνούσε ο καιρός... Είχε κιόλας γίνει η καλύτερη μου φίλη!

*Σαν το λιβάδι με τις παπαρούνες στα Γδόχια...*

...τίποτα δε μοιάζει! Η μυρωδιά, ο άνεμος που χόρευε γύρω απ' τα πέταλα... Τόσο όμορφες, τόσο ευάλωτες, πιο απαλές κι από μετάξι! Κάποτε μου 'φτάναν ως τη μέση, και του παππού μόλις που αγγίζανε τις γάμπες! Έτρεχα ανάμεσά τους ευτυχισμένη! Μπορεί να έπεφτα κατά λάθος αλλά δε με ένοιαζε! Τώρα μάλλον σ' εμένα θα φτάνουν ως τις γάμπες. Ο παππούς έγινε άνεμος και βροχή, ηλιαχτίδα και χιόνι... Μια εποχή θα πάω. Κι ας είναι να γίνει απότομη κι απύθμενη η πτώση. Θα χορέψω μαζί με τον άνεμο, όπως τότε που ήμουνα παιδί!