* Η Kολομπίνα έσπασε τη σιωπή *

27/6/2009

Τι είναι αυτό που νιώθεις τώρα, σιωπηρή μου Κολομπίνα;

 ρώτησε γεμάτος περιέργεια ο φανταχτερός Πιερότος

Μπορείς να σπάσεις τη σιωπή σου…

Eκείνη τον κοίταξε νοσταλγικά. Κινήθηκε αργά, νωχελικά στο χώρο. Στάθηκε μετέωρη για μια στιγμή.

Ύστερα παρατήρησε πως έξω από το παράθυρο έριχνε χιόνι. Τι όμορφη στιγμή! Όλα είχαν καλυφθεί από μικροσκοπικές, λευκές νυφάδες που σταφτάλιζαν ήσυχα κάτω απ' το αχνό φως του ήλιου. 

Σιωπηρή και κουρασμένη από τη χθεσινή γιορτή κάθισε στην άκρη της σκηνής και συνέχισε να κοιτάζει μέσα από το τζάμι. 

Χαμογέλασε ελαφρά από την ηρεμία που της προκαλούσε το τοπίο. 

Τότε έλαμψε κάτι άξαφνα στο βλέμμα της.

Και χαμένη μες τον ρομαντισμό της, έσπασε τη σιωπή...

Δες γύρω σου. Μπαλόνια 

και καραμέλες

και πολύχρωμες κορδέλες 

και ρούχα αστεία ή θεατρικά 

ψεύτικα χαμόγελα... 

και ψεύτικες στιγμές.

 Ξεχάσαμε πια να είμαστε άνθρωποι, να έχουμε και άλλα συναισθήματα εκτός από χαρά και ευτυχία. Σταματήσαμε να βγαίνουμε από αυτήν τη σκηνή.

 Τον ήλιο τον βλέπουμε μόνο απ' το παράθυρο.

Μα έτσι γεννηθήκαμε, αυτοί είμαστε και πάντα αυτή θα είναι η δουλειά μας, είπε μελαγχολικός ο Πιερότος.

Δεν μπορώ άλλο,Πιερ. Για τώρα την αλήθεια μου την ξέρω. Με κούρασαν τα χρώματα, τα νούμερα, οι γιορτές. Θέλω να βγω στο δρόμο και να αγγίξω το χιόνι. Δεν ξέρω τί με οδηγεί. Καμία φορά μπερδεύω τις έντονες επιθυμίες μου με το ένστικτο για κάτι που πρόκειται να γίνει.Και

 δεν ξεχωρίζω αν είναι του πεπρωμένου μου να φύγω ή αν απλώς το επιθυμώ πολύ! Θα φύγω όμως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο!

Έτσι η Κολομπίνα άνοιξε γρήγορα την πόρτα και πέρασε το κατώφλι. Κοντοστάθηκε.

Έλα μαζί μου! 

Κι ο Πιερότος έγινε ασπρόμαυρος για να την ξεκουράσει. 

Δυο παράξενοι άνθρωποι βρίσκονται τώρα κάπου χαμένοι μες τον κόσμο. Μία πολύχρωμη κολομπίνα κι ένας ασπρόμαυρος πιερότος. Πού ξέρεις; Ίσως μια μέρα τους συναντήσεις... 

μην παραξενευτείς! 

** Γλυκές στιγμές... **

...Έλα να ακούσουμε μαζί τις στάλες της βροχής!
 Πέφτουν μια μια, δυο δυο, ίσως και τρεις μαζί!
 Πέφτουν σαν να μην πονάνε με την απότομη πτώση,
... και όντως δεν πονάνε.

Καθώς τα σύννεφα ανοίγουν, η μέχρι πριν 5 λεπτά σκοτεινή μέρα
γίνεται και πάλι φωτεινή.
Bλέπω κάτι παράξενα χρώματα στον ουρανό!
 Όταν ήμουν μικρή μου είχαν πει πως τα χρώματα αυτά λέγονται
"ουράνιο τόξο".
 Πέρασαν χρόνια από τότε κι όμως ακόμη με συγκινεί η θέασή του!
Ένας διστακτικός ήλιος ξεπρόβαλε, σιγά σιγά απλώνει τις ακτίνες του
και κυριαρχεί εγωιστικά στο τοπίο.
Κι ακόμα όμως βρέχει, σιγά σιγά, γλυκά κι ανάλαφρα τώρα πια!
"τιπ τιπ ταπ"
"τιπ τιπ ταπ"
...Έλα να ακούσουμε μαζί τις στάλες της βροχής!
Γλυκές στιγμές...

Μια ιστορία καλοκαιριού

"Δυο μάτια πιο μεγάλα απ' τη θάλασσα  
Εσύ
Ουρανός, καλοκαίρι και η καρδιά σου,
με μίσχο την αγάπη μου
Ράγισε η μάσκα τ' Αυγούστου
Γεννηθήκαμε
Η νύχτα στάθηκε καλή μητέρα
Πλησίασες
Εγώ κι Εσύ
Ο ουρανός έσκυψε
Με φίλησες
Ένα αστέρι κρυφοκοίταζε
Πάμε μέσα, είπες
Το πρωί τα χείλη μου είχαν τη γεύση
μιας νύχτας καλοκαιριού μαζί σου
Χαμογέλασες
Κατάλαβα
αιθρία πριν από την καταιγίδα
Το μεσημέρι έφυγες
Η θάλασσα μίκραινε
όλο μίκραινε
ώσπου έγινε δυο μάτια που χάθηκαν
Τα άλλα στη θέση τους,
το καλοκαίρι
το μπαλκόνι
ο ουρανός"

του ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΔΑΛΑΚΟΓΛΟΥ
από τη συλλογή " Ποιήματα 67-77"

*** χωρίς τίτλο, αλλά με πολλά συναισθήματα ***

Πάνε μόλις λίγα λεπτά που συνειδητοποίησα στ' αλήθεια ότι έφυγες, με αφηρημένο μυαλό από τις αναμνήσεις, και με χέρια βρώμικα απ' τις πατάτες που μέχρι πριν λίγο καθάριζα.
Δεν ξέρω τί να πω... Δεν πρόλαβα καν να σε αποχαιρετίσω, καθώς βρισκόμουν κι εγώ μακριά και είχα αλλού το μυαλό μου.
Αυτό που ξέρω όμως είναι πως ήδη μου έχεις λείψει και μου φαίνεται παράξενο που δεν είσαι στην αθήνα... που δεν μπορώ να έρθω σπίτι σου για καφέ να συζητήσουμε τα γκομενικά μας, ή να βρεθούμε το βράδυ στην πλατεία και να πιούμε μπύρες με τους δικούς σου φίλους που άφησες να γίνουν και δικοί μου... αφού εγώ δεν είχα.
Τώρα σε ποιόν θα κάνω λατινικά και θα φωνάζω σαν να παθαίνω καρδιακή προσβολή " ΤΟ ΣΟΥΠΙΝΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟ, ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟ. ΤΕΛΕΙΑ" με αυτό το σπαστικά προσποιητό υφάκι  δασκάλας που κατά βάθος χαιρόμουν να έχω, αλλά στην ουσία δεν το είχα καθόλου;;; Πες μου θα βρεις χειρότερη δασκάλα από μένα που σε παράτησα στη μέση της ύλης γιατί με πιάσαν τα ψυχολογικά μου με τη σχολή; Τουλάχιστον πέρασες εκεί που ήθελες!
Ποιός θα βάζει τα κλάματα στη συναυλία των Ska-p όταν ακούει την intifada; Και ποίον θα σπρώχνω μαζί μου εγώ, η αναίσθητη, μέσα στο πλήθος, "γιατί ουυυυαααάου πέφτει ξύλο!!!" ;;;;
Ποιός θα μου ρίχνει την Κατίνα καθώς εγώ θα κολλάω τα ψεύτικά μου νύχια; Και ποιός θα μου λέει ότι μπλέκω με μαλάκες;;;
Με ποιόν θα μοιράζομαι ροζ κορδέλες, κόκκινα στυλό και έλαιο γερανιού;
Με ποιόν θα πίνω sangria στις αλουστίνες φορώντας χρωματιστούς φακούς επαφής απ' τη Συρία; Στο γυρισμό, με ποιόν θα κοροϊδεύω την ναρκομανή ξεδοντιάρα με τις μοναδικές και διάσημές της καπνοθήκες; Με ποιόν θα στήνω πάγκο με κοσμήματα και καπνοθήκες πάνω σε χαρτόκουτα λίγο πριν πίασει η βροχή;
ΦΟΡ ΓΚΟΝΤ ΣΕΙΚ... ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΕ ΣΥΣΤΗΝΕΙ ΩΣ ΑΝΑΤΟΛΗ ΚΙ ΕΓΩ ΘΑ ΛΕΩ ΟΤΙ ΜΕ ΛΕΝΕ ΚΑΤΕΡΙΝΑ;;;;;

Όμως να ξέρεις πως σε περιμένω για να ξεσκίσουμε ξανά τις ακριβοπληρωμένες μου ροζ πουέντ απάνω στην ταράτσα σου και να γίνουμε μαύρες απ' τη βρώμα, αφού αντί για μπάρα θα χρησιμοποιήσουμε ξανά την παλιά σκουριασμένη σκάλα! Σε περιμένω για να γίνουμε ξανά ξεφτίλα στους εργάτες απέναντι καθώς θα προσπαθούμε να κάνουμε ρελεβέ και πιρουέτες... Αυτοί μάλλον χέστηκαν για την τεχνική μας, τα μπούτια μας κοιτούσαν!
Σε περιμένω να μου μιλήσεις ξανά για ανεξαρτησία, για δουλειά και δικό μου σπίτι!
Σε περιμένω να μου μάθεις να τραγουδάω μαζί σου το once upon a december και να αναπνέω σωστά, να μην τρέμω όταν αγγίζω το μικρόφωνο γιατί "δικά μας είναι τα παιδιά"... Σε περιμένω για να εξαντλήσω την υπομονή σου μέχρι να ΝΙΩΣΕΙΣ ότι δεν έχω φωνή, γι αυτό καλύτερα ας κάνουμε μια χορογραφία για το live!!
Σε περιμένω να γυρίσουμε επιτέλους το βιντεάκι με τη Ναταλία, τη λεσβία... Μα γιατί το άφησα στη μέση; Έπρεπε να με πιέσεις!
Μα πάνω απ΄όλα σε περιμένω για να ζήσουμε αυτά που είναι να ζήσουμε... και είναι πολλά ακόμα πίστεψέ με!

Και όσο κι να σου φαίνεται τώρα περίεργο, να ξέρεις πως σύντομα θα σταματήσεις να λυπάσαι που έφυγες, θα κάνεις φίλους, αλλά μη μας ξεχάσεις εμάς εδώ γιατί μείναμε μόνοι.. Αλήθεια, εσένα δε σε φοβάμαι... Εγώ όμως τί θα κάνω εδώ τώρα που θα λείπεις;;;

Να χαμογελάς! Μόνο αυτό χρειάζεται!...
Α! και να προσέχεις!