*** 30/12/1940 ***

Αγαπημένη Κατερίνα του 2000,
δεν με γνωρίζεις
κι όμως εγώ ριζώνω μέσα μου βαθιά
μεγάλες ελπίδες...
να ζήσω ξανά μετά από χρόνια ,
να βλέπω τον κόσμο μέσα απ'τα δικά σου μάτια..
σ'ένα σώμα τόσο διαφορετικό και ξένο, μα συνάμα οικείο και δικό μου!
Με λένε Antony και έρχομαι από κάποιες ορεινές περιοχές της Αγγλίας του '40...
περιοχές που δεν γνωρίζεις..
Με στείλανε στον πόλεμο και μένα, όπως και τόσους άλλους νέους της ηλικίας μου.
Είχα ξανθά, ίσια μαλλιά,μα τώρα μου τα κούρεψαν κοντά,πολύ κοντά,
τόσο πολύ που το κράνος με πληγώνει και να μου υπενθυμίζει στιγμή τη στιγμή και ώρα με την ώρα πως δεν ταιριάζω εδώ..
δεν είμαι'γω γι'αυτό το άδοξο και ανόητο κουκλοθέατρο.
Τα μάτια μου είναι γαλάζια ανοιχτά,
μα όμορφος δεν είμαι ούτε ήμουν κι ούτε θα είμαι!
Στα 25 μου χρόνια έλαχε να πρέπει να ζήσω την κατάρα!Κατάρα είναι ο πόλεμος.
Σκάνε φωτιές και βόμβες πλάι μου,
κι όλη την ώρα με ξυπνούν ουρλιαχτά,κραυγές, τελευταίες κραυγές..πανικός και κλάμματα.
Έχω να κοιμηθώ μέρες, μα δεν με νοιάζει..Εδώ δεν ξέρουμε αν θα ξημερώσει το αύριο.
Έχουμε χάσει το μέτρημα στις μέρες.
Για πότε ξημερώνει..για πότε βραδιάζει!
Επιθυμώ να τελειώσουν όλα ειρηνικά,
μα ξέρω πως δεν θα'ναι αυτό το τέλος..ούτε του αισχρού πολέμου,ούτε και το δικό μου.
Τους συμπατριώτες μου τους βοηθώ... μα, βοηθούν κι εκείνοι.
Ήθελα πολύ να μπορούσα να φωνάξω στους εχθρούς
πως όλοι μας ζούμε μια τρέλα, μια απάτη..
πως ο κόσμος φτιάχτηκε ειρηνικά και πως μυαλό δεν έχουμε γιατί το κουρελιάζουμε στήνοντας άσπονδους κι ανώμαλους πολέμους..
Αδέρφια είμαστε όλοι, από τους ίδιους κι απαράλλαχτους προγόνους.
Μα να βοηθήσω αυτούς που κάποιοι μου μάθανε να αποκαλώ εχθρούς..δεν μπορώ.
Και ούτε θα μπορέσω!
Είμαστε όλοι εδώ ξάγρυπνοι και πεινασμένοι,τυφλωμένοι,χορτασμένοι από μίσος.
Πώς θα ΄θελα να αλλάξω τον κόσμο τούτο!Μονάχα να αγαπώ μου μάθανε...
τα μάτια μου ακόμη και νεκρά , αγαπάνε.
Το ξέρω πως μου μένουν λίγες στιγμές μέχρι να'ρθω να σε συναντήσω!Γι'αυτό σου γράφω το γράμμα τούτο σε γλώσσα που θα καταλάβεις.Σε λίγο ξέρω πως θα αφήσω την τελευταία μου πνοή, δυστυχισμένος απ'την κακομοιριά ετούτου του πολέμου, κυνηγημένος μα αλύτρωτος.
Το μόνο που ξέρω είναι ότι νεκρά τα μάτια μου θα αγαπούν..
εσένα μα κι όλον τον κόσμο!

Εσένα που θα με δεχτείς στο σώμα σου, μα και τον κόσμο που θα μου δώσει μια ακόμα ευκαιρία να ζήσω σε ειρηνική περίοδο.
Ο κόσμος βρύθει από κακία..
γι'αυτό σου γράφω καλή μου..έχε το νου σου!
Πρόσεχε!
Το μόνο που σου ζητώ εγώ είναι να γαληνέψω..να γαληνέψω μέσα σου!
Να ενωθεί η ψυχή μου με την δική σου,να γίνουν ένα κι απαράλλακτο εγώ,
σ'ένα και μοναδικό σώμα!
Σου στέλνω τα πιο καλά μου χαιρετίσματα και νιώθω τώρα την αγάπη μου να εξακτινώνεται πέρα από το σύμπαν.
Είναι η σφαίρα που μου τρυπάει την καρδιά.
Μην φεύγεις καλή μου,έρχομαι να σε γνωρίσω...
R.I.P. Antony

Υ.Γ.Μ'άφησαν ξωπίσω οι συμπολεμιστές μου..καλύτερα!Λες να σωθούν κι εκείνοι;
Δυστυχία ο πόλεμος..