
Και κάθε που νύχτωνε,
κάθε που νύχτωνε έβγαινε στον αφρό!
Τον θαύμαζε από μακριά
με βλέμμα εκστασιασμένο,
μα δεν πλησίαζε
γιατί ίσως κατά βάθος τον φοβόταν...

Mια νύχτα έχασε το μέτρημα
και βγήκε στον αφρό.
Κι έπεσε πάνω του..
Σε κλάσματα δευτερολέπτου
οι ακτίδες του διαπέρασαν τον κόσμο της,
ολόκληρο το "είναι" κι ύστερα έσβησαν.
Διαπέρασαν τα μάτια της,
μα και την καρδιά της
σαν ακτινογραφία νοσοκομείου...

μέχρι που έπεσε σκοτάδι
για πέντε δευτερόλεπτα
και έπειτα ξανά,
άστραψε μες στη νύχτα...
Πάνω στο βλέμμα της ξανά,
και μέσα απ'την καρδιά της..
Μειδίασε..
Κατόπιν τούτου του βραδυού
που από ένα ασήμαντο λαθάκι
έλαχε να τον γνωρίσει ,
συνέχισε κάθε βράδυ να κάνει το ίδιο λάθος
πριν βγει στον αφρό.
Κάθε βράδυ
ενώνονταν τα φώτα του με την καρδιά της..

Ήταν Γοργόνα κι εκείνος Φάρος..
1 σχόλιο:
afierwmeno stous anor8odokous erwtes... outws i allws i omoiotita skotwnei
Δημοσίευση σχολίου