**mi flor mas luminado**

τρυφερό μου χρυσάνθεμο,






σε είδα ανάμεσα σε πολλά λευκά χρυσάνθεμα, να λιάζεσαι κι εσύ όπως κι εκείνα κάτω απ' τον ολόφωτο ήλιο! Όμως εσύ ήσουν το πιο λαμπρό απ' όλα!


26 χρόνια, ολόκληρη ζωή άνθιζες μακριά μου, δεν σε είχα γνωρίσει μέχρι χθες...
Στη χαραυγή άπλωνες τα φύλλα σου και άφηνες δροσοσταλίδες να μυραίνουν το χρώμα σου, ψυθιρίζοντας γλυκά ιριδίζοντα παραμυθάκια, πείθοντας σε να παίξεις μαζί τους. Κι έπαιζες, μυστικά και ήσυχα...
Μια μέρα διασταυρώθηκαν οι στιγμές μας, κάπου εκεί στην Όλγας, περίεργη διάφορα σε ρωτούσα κι εσύ απλά με αθωότητα σ όλα μου τα γιατί έδινες απαντήσεις. Και έτσι μπήκε ο Ήλιος μέσα στα μάτια μου, που κοίταζαν τα δικά σου... την λάμψη όμως σαν είδες, σάστισες και τρόμαξες! Έκανες να φύγεις φοβισμένο.
Τότε, λοιπόν, λουλούδι ντύθηκα κι από το χέρι απλα σε κράτησα, σου χαμογέλασα και ευτυχώς έκανα και σένα να χαμογελάσεις!



Γύρισα σπίτι, μακριά από σένα, κάπου 3 ώρες με το λεωφορείο... 3 κεριά άναψα. Το ένα για σένα, ήταν κίτρινο. Το δεύτερο για μένα, μωβ... Το τελευταίο λιλά. Σε μια σατέν κορδέλα τα ονόματά μας χάραξα και την μέθυσα μέσα σε έλαιο γερανιού. Έπειτα την έδεσα στον αριστερό καρπό, ελπίζοντας να πιάσει το άτεχνο μου ξόρκι.


Χαιρόμουν καθώς εκδήλωνες αμήχανο αλλά απρόσμενο ενδιαφέρον!!!

Ύστερα όμως έμαθα πως κάποιος κάποτε σε πότισε με δηλητήριο και μάρανε τα φύλλα σου... την ομορφιά σου, ομορφιά μου. Στα ματια μου πάντα πανέμορφο θα είσαι... και στην καρδιά μου που πονάει λιγάκι αυτήν τη στιγμή.
Μα μου είναι αδύνατο... πρέπει να φύγω μακριά σου. Φοβάμαι πως μια μέρα, δεν θα το θες, μα πάνω μου θα αδειάσεις το δηλητήριο μες την αφέλεια σου.
Και δεν μπορώ, ματάκια μου γλυκά, να κουβαλήσω κι άλλο! Συγγνώμη!

Με αγάπη
Σουρού




Υ.Γ. ονειρεύτηκα πολλά αλλα το ένιωσα πως κάπου μεταξύ 6 και 7 το ξημέρωμα, το ίδιο το όνειρο μου με στραγγάλισε...