*** χωρίς τίτλο, αλλά με πολλά συναισθήματα ***

Πάνε μόλις λίγα λεπτά που συνειδητοποίησα στ' αλήθεια ότι έφυγες, με αφηρημένο μυαλό από τις αναμνήσεις, και με χέρια βρώμικα απ' τις πατάτες που μέχρι πριν λίγο καθάριζα.
Δεν ξέρω τί να πω... Δεν πρόλαβα καν να σε αποχαιρετίσω, καθώς βρισκόμουν κι εγώ μακριά και είχα αλλού το μυαλό μου.
Αυτό που ξέρω όμως είναι πως ήδη μου έχεις λείψει και μου φαίνεται παράξενο που δεν είσαι στην αθήνα... που δεν μπορώ να έρθω σπίτι σου για καφέ να συζητήσουμε τα γκομενικά μας, ή να βρεθούμε το βράδυ στην πλατεία και να πιούμε μπύρες με τους δικούς σου φίλους που άφησες να γίνουν και δικοί μου... αφού εγώ δεν είχα.
Τώρα σε ποιόν θα κάνω λατινικά και θα φωνάζω σαν να παθαίνω καρδιακή προσβολή " ΤΟ ΣΟΥΠΙΝΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟ, ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟ. ΤΕΛΕΙΑ" με αυτό το σπαστικά προσποιητό υφάκι  δασκάλας που κατά βάθος χαιρόμουν να έχω, αλλά στην ουσία δεν το είχα καθόλου;;; Πες μου θα βρεις χειρότερη δασκάλα από μένα που σε παράτησα στη μέση της ύλης γιατί με πιάσαν τα ψυχολογικά μου με τη σχολή; Τουλάχιστον πέρασες εκεί που ήθελες!
Ποιός θα βάζει τα κλάματα στη συναυλία των Ska-p όταν ακούει την intifada; Και ποίον θα σπρώχνω μαζί μου εγώ, η αναίσθητη, μέσα στο πλήθος, "γιατί ουυυυαααάου πέφτει ξύλο!!!" ;;;;
Ποιός θα μου ρίχνει την Κατίνα καθώς εγώ θα κολλάω τα ψεύτικά μου νύχια; Και ποιός θα μου λέει ότι μπλέκω με μαλάκες;;;
Με ποιόν θα μοιράζομαι ροζ κορδέλες, κόκκινα στυλό και έλαιο γερανιού;
Με ποιόν θα πίνω sangria στις αλουστίνες φορώντας χρωματιστούς φακούς επαφής απ' τη Συρία; Στο γυρισμό, με ποιόν θα κοροϊδεύω την ναρκομανή ξεδοντιάρα με τις μοναδικές και διάσημές της καπνοθήκες; Με ποιόν θα στήνω πάγκο με κοσμήματα και καπνοθήκες πάνω σε χαρτόκουτα λίγο πριν πίασει η βροχή;
ΦΟΡ ΓΚΟΝΤ ΣΕΙΚ... ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΕ ΣΥΣΤΗΝΕΙ ΩΣ ΑΝΑΤΟΛΗ ΚΙ ΕΓΩ ΘΑ ΛΕΩ ΟΤΙ ΜΕ ΛΕΝΕ ΚΑΤΕΡΙΝΑ;;;;;

Όμως να ξέρεις πως σε περιμένω για να ξεσκίσουμε ξανά τις ακριβοπληρωμένες μου ροζ πουέντ απάνω στην ταράτσα σου και να γίνουμε μαύρες απ' τη βρώμα, αφού αντί για μπάρα θα χρησιμοποιήσουμε ξανά την παλιά σκουριασμένη σκάλα! Σε περιμένω για να γίνουμε ξανά ξεφτίλα στους εργάτες απέναντι καθώς θα προσπαθούμε να κάνουμε ρελεβέ και πιρουέτες... Αυτοί μάλλον χέστηκαν για την τεχνική μας, τα μπούτια μας κοιτούσαν!
Σε περιμένω να μου μιλήσεις ξανά για ανεξαρτησία, για δουλειά και δικό μου σπίτι!
Σε περιμένω να μου μάθεις να τραγουδάω μαζί σου το once upon a december και να αναπνέω σωστά, να μην τρέμω όταν αγγίζω το μικρόφωνο γιατί "δικά μας είναι τα παιδιά"... Σε περιμένω για να εξαντλήσω την υπομονή σου μέχρι να ΝΙΩΣΕΙΣ ότι δεν έχω φωνή, γι αυτό καλύτερα ας κάνουμε μια χορογραφία για το live!!
Σε περιμένω να γυρίσουμε επιτέλους το βιντεάκι με τη Ναταλία, τη λεσβία... Μα γιατί το άφησα στη μέση; Έπρεπε να με πιέσεις!
Μα πάνω απ΄όλα σε περιμένω για να ζήσουμε αυτά που είναι να ζήσουμε... και είναι πολλά ακόμα πίστεψέ με!

Και όσο κι να σου φαίνεται τώρα περίεργο, να ξέρεις πως σύντομα θα σταματήσεις να λυπάσαι που έφυγες, θα κάνεις φίλους, αλλά μη μας ξεχάσεις εμάς εδώ γιατί μείναμε μόνοι.. Αλήθεια, εσένα δε σε φοβάμαι... Εγώ όμως τί θα κάνω εδώ τώρα που θα λείπεις;;;

Να χαμογελάς! Μόνο αυτό χρειάζεται!...
Α! και να προσέχεις!