* Η Kολομπίνα έσπασε τη σιωπή *

27/6/2009

Τι είναι αυτό που νιώθεις τώρα, σιωπηρή μου Κολομπίνα;

 ρώτησε γεμάτος περιέργεια ο φανταχτερός Πιερότος

Μπορείς να σπάσεις τη σιωπή σου…

Eκείνη τον κοίταξε νοσταλγικά. Κινήθηκε αργά, νωχελικά στο χώρο. Στάθηκε μετέωρη για μια στιγμή.

Ύστερα παρατήρησε πως έξω από το παράθυρο έριχνε χιόνι. Τι όμορφη στιγμή! Όλα είχαν καλυφθεί από μικροσκοπικές, λευκές νυφάδες που σταφτάλιζαν ήσυχα κάτω απ' το αχνό φως του ήλιου. 

Σιωπηρή και κουρασμένη από τη χθεσινή γιορτή κάθισε στην άκρη της σκηνής και συνέχισε να κοιτάζει μέσα από το τζάμι. 

Χαμογέλασε ελαφρά από την ηρεμία που της προκαλούσε το τοπίο. 

Τότε έλαμψε κάτι άξαφνα στο βλέμμα της.

Και χαμένη μες τον ρομαντισμό της, έσπασε τη σιωπή...

Δες γύρω σου. Μπαλόνια 

και καραμέλες

και πολύχρωμες κορδέλες 

και ρούχα αστεία ή θεατρικά 

ψεύτικα χαμόγελα... 

και ψεύτικες στιγμές.

 Ξεχάσαμε πια να είμαστε άνθρωποι, να έχουμε και άλλα συναισθήματα εκτός από χαρά και ευτυχία. Σταματήσαμε να βγαίνουμε από αυτήν τη σκηνή.

 Τον ήλιο τον βλέπουμε μόνο απ' το παράθυρο.

Μα έτσι γεννηθήκαμε, αυτοί είμαστε και πάντα αυτή θα είναι η δουλειά μας, είπε μελαγχολικός ο Πιερότος.

Δεν μπορώ άλλο,Πιερ. Για τώρα την αλήθεια μου την ξέρω. Με κούρασαν τα χρώματα, τα νούμερα, οι γιορτές. Θέλω να βγω στο δρόμο και να αγγίξω το χιόνι. Δεν ξέρω τί με οδηγεί. Καμία φορά μπερδεύω τις έντονες επιθυμίες μου με το ένστικτο για κάτι που πρόκειται να γίνει.Και

 δεν ξεχωρίζω αν είναι του πεπρωμένου μου να φύγω ή αν απλώς το επιθυμώ πολύ! Θα φύγω όμως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο!

Έτσι η Κολομπίνα άνοιξε γρήγορα την πόρτα και πέρασε το κατώφλι. Κοντοστάθηκε.

Έλα μαζί μου! 

Κι ο Πιερότος έγινε ασπρόμαυρος για να την ξεκουράσει. 

Δυο παράξενοι άνθρωποι βρίσκονται τώρα κάπου χαμένοι μες τον κόσμο. Μία πολύχρωμη κολομπίνα κι ένας ασπρόμαυρος πιερότος. Πού ξέρεις; Ίσως μια μέρα τους συναντήσεις... 

μην παραξενευτείς!