Και να που βρίσκομαι ολομόναχη σε μία πόλη και κανείς μα κανείς δεν είναι διαθέσιμος... Έγινε δυσεύρετος ο κόσμος ή μου φαίνεται; Και αφού δεν υπάρχει ψυχή που να μπορεί να πάει μια βόλτα μαζί μου, κάθομαι σπίτι, κοιμάμαι και τετραγωνίζω το βλέμμα μου. Spooky. Θέλω παρέα, αέρα παίρνω και στο μπαλκόνι!Ε, μιας και το ανέφερα πάω στο μπαλκόνι να κάνω μπουρμπουλίθρες. Μπορεί να κοιτάξει κάποιος προς τα πάνω και να του πω ένα "γειά"!
Τί είναι παραμύθι; μία πλαστή ιστορία με όμορφο ή πικρό τέλος, ένα όνειρο, το πρώτο φιλί, ο έναστρος ουρανός και η αντανάκλαση του φεγγαριού πάνω στη θάλασσα, ο εκτυφλωτικός ήλιος μετά τη βροχή, ένα λυπημένο αντίο, οι δροσοσταλίδες της αυγής, μια ηλιαχτίδα που σε ξυπνά, ένα μουσικό κουτί, ο πιο εσωτερικός χορός, οι σκέψεις σου συντονισμένες με τις σταγόνες που χτυπούν το τζάμι... ή απλώς όσα νοστάλγησες και όσα ήθελες να ζήσεις, γλυκά κι αγαπημένα...
Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου