** αυτό δεν είναι παραμύθι**

...είναι απλώς μια στιγμή που νιώθω, όπως όλοι άλλωστε, ότι θέλω να μιλήσω.

Υπογραμμίζω γραμμές,
σκέτες λέξεις,
που φτιάχτηκαν σε προτάσεις, παραγράφους και κεφάλαια,
που δέθηκαν σε ένα βιβλίο με μαλακό και ευπαθές εξώφυλλο.
Υπογραμμίζω τις λέξεις λοιπόν αυτές,
μία μία στη σειρά.
Αλλά με γρήγορο ρυθμό, γιατί δεν έχω χρόνο.
Κι αν θεωρήσω πως κάποια είναι ιδιαίτερη, την χρωματίζω με έναν ροζ φοσφοριζέ μαρκαδόρο.

Υπογραμμίζω πλέον γράμματα... το Α, το Β το Γ...
Τα 24 αυτά γράμματα που φτιάχνονται σε λέξεις, προτάσεις, παραγράφους, κεφάλαια.
Που προσπαθούν κάτι να μου πουν, ίσως κάτι να με διδάξουν.
Δεν βλέπω πια τις λέξεις, δεν καταλαβαίνω νόημα...
Βλέπω μόνο γράμματα και δεν χοροπηδάνε καν απάνω στο βιβλίο.
Παραταγμένα σε μια απόλυτη ευθεία, απλώς βρίσκονται εκεί
και περιμένουν να υπογραμμιστούν κι εκείνα όπως τα προηγούμενα.

Υπογραμμίζω γραμμές.
Ούτε λέξεις, ούτε γράμματα δεν διακρίνω.
Δεν με νοιάζει που δεν καταλαβαίνω τίποτα...
Μερικές φορές απ' τη βιασύνη μου φαίνεται σαν να τις διαγράφω.
Αρκεί να φανεί πως διάβασα.
Υπογραμμίζω γραμμές με εξωφρενικά μεγάλη ταχύτητα...
Θέλω να τελειώνω επιτέλους μήπως κοιμηθώ μια ώρα νωρίτερα, μήπως σταματήσουν οι γονείς μου να φωνάζουν, μήπως βρω λίγο χρόνο και για μένα, γιατί το έχω ανάγκη, μήπως εξιλεωθώ.
Φαίνεται πολύ πως είμαι κουρασμένη???