* The piano *

πάνε μήνες που έχω να ψάξω μέσα μου,
θαμπωμένη από τα φώτα της γρήγορης ζωής μου,
καμία φορά αποβλακωμένη απ΄ την ανελέητη συνήθεια της καθημερινότητας.
κι όμως έρχονται στιγμές που βλέπω ξεκάθαρα πως μένω στάσιμη,
κολλημένη στο ίδιο σημείο.

Άραγε αυτή είναι η ζωή; Αυτή θα έπρεπε  να είναι;

αναρωτιέμαι που βρίσκονται αιχμάλωτες οι επιθυμίες μου,
σε ποιό σημείο του εγκεφάλου, και γιατί;
ξεχνώ συχνά όνειρα και στόχους.
και η λήθη αυτή κάθε φορά διαρκεί για πιο μεγάλο διάστημα, για ακόμα πιο μεγάλο...
κι όοοολο μάκραινε ο δρόμος του ονείρου, ώσπου σήμερα φαίνεται μια κουκιδίτσα
τόση δα μικρή
τουλάχιστον ακόμα φαίνεται, υπάρχει μια ελπίδα, δεν χάθηκε ακόμα.
Όμως φοβάμαι μην ξυπνήσω μια μέρα
και δω τα από καιρό πια ξεχασμένα όνειρα... και την ψυχή μου μαραμένη.
Τότε, ποιός θα μου δώσει πίσω το μικρό δωμάτιο των 22 μου χρόνων, αυτόν τον καναπέ που κάθομαι και γράφω, το τηλέφωνο δίπλα που δεν χτύπησε απόψε (πορτοκαλιά για σένα μιλάω), τις αράδες με τα βιβλία και τις σημειώσεις της σχολής που μου χουν φάει τη ζωή, τον χαμηλό φωτισμό, την μελωδία του πιάνου που ακούω τώρα, τις καρακάξες του διπλανού δωματίου που χαχανίζουν και δε μ' αφήνουν σε ησυχία;;;
Ποιός θα μου δώσει πίσω τα νιάτα μου, τη θέλησή μου, το πάθος μου, την ανάσα δροσιάς που ανασαίνω κάθε πρωί;;;
Κανείς.
Γι αυτό όσο μπορώ ακόμα θα πλέκω κοτσιδάκια τα μαλλιά μου, θα ακούω την εφηβική, αγαπημένη μουσική που μου μοιάζει σαν να έχει βγει από παραμύθι, θα σπάω πλάκα με τους φίλους μου, θα βλέπω ρομαντικές ταινίες και θα κλαίω, θα παίζω κλέφτες κι αστυνόμους με τους επιτηρητές στο αμφιθέατρο την ώρα της εξέτασης (αυτοί όμως δεν ξέρουν ότι παίζουμε παιχνίδι, και όταν μας πιάνουν   εμάς τους κλέφτες να αντιγράφουμε, γίνονται πολύ ευέξαπτοι και μας αλλάζουν θέση ή μας πετάνε έξω...γι αυτό πρέπει να προσέχουμε πολύ!), θα μακραίνω με αγωνία τα μαλλιά μου που έχουν καταντήσει σαν το γιοφύρι της Άρτας πια, θα συνεχίσω τη συλλογή μου από παιδικά βιβλία, θα βουλιάζω τα δάχτυλά μου με χαμόγελο μέσα στο τεράστιο μπολ με τις χάντρες (είναι ο θησαυρός μου και είναι τοοόσο χαλαρωτικό, αλήθεια!), θα φτιάχνω πολλά πολλά πολλά κοσμήματα,  θα αγαπάω τα γλειφιτζούρια, τις καραμέλες, τα μπαλόνια και τα αερόστατα.. Α! και τα κυκλικά σχηματάκια σαν επίπεδο σπυράλ... δεν μπορώ να σας εξηγήσω ακριβώς!... ΘΑ ΧΟΡΕΥΩ, ΘΑ ΧΟΡΕΥΩ, ΘΑ ΧΟΡΕΥΩ ΟΠΟΥ ΒΡΕΘΩ, ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ. και θα κοιτάω τον ουρανό της μέρας, και τα αστέρια της νύχτας. Και θα τραγουδάω. Φάλτσα, ποιός νοιάζεται; (μάλλον ο έρμος ο διπλανός μου...)
Και το τελευταίο πράγμα που θα κάνω πριν κοιμηθώ, αλλά και το  πρώτο αφού ξυπνήσω, θα είναι να λέω στον εαυτό μου:

Θυμήσου να μην ξεχάσεις τα όνειρά σου
Θυμήσου ποια είσαι και τί ζητάς απ΄τη ζωή
Και χαμογέλα!

P.S. παρατηρήσατε κ εσείς ότι η διάθεσή μου αλλάζει κατα τη διάρκεια του κειμένου;; δεν είμαι μουρλή, λιγάκι κυκλοθυμική θα έλεγα. το γράψιμο είναι φοβερή εκτόνωση!