Ανατολή μετά την Δύση μέρος 4ο

Ήταν μόνο 20 χρονών..
Απ'τα παιδικά του χρόνια σαν ξανθό και ανέμελο παιδί που έτρεχε σε κάθε αλάνα, προσπερνώντας οικογενιακά προβλήματα,
δίχως να αναζητά απαντήσεις σε ερωτήματα...
που στο μέλλον θα γινόντουσαν φόβοι..
και άρρωστες σκέψεις για τις μεταμορφώσεις που δέχεται η ανθρώπινη ψυχή...
Πίστευε πως θα έμενε αναλοίωτος στο πέρασμα των χρόνων.. τώρα είναι 20..
σε μια ξένη πατρίδα αναζητά στα ίδια ερωτήματα απαντήσεις
που απλά συμπληρώνουν μπλέ γραμμές σε μια λευκή σελίδα..
Μάλλον με το πέρασμα του χρόνου λιγόστευε η δέσμη φωτός που κάθε τόσο ξεπρόβαλε στα όνειρα που έκανε με ανοιχτά τα μάτια...
Λιγόστευαν οι λέξεις για μια πιο θεμιτή επικοινωνία μες στα γνωστά πρόσωπα..
τώρα.. μα τώρα ..η μοναδική δέσμη φωτός που ξεπροβάλει είναι αυτή
Αυτή που κάθε τόσο σε ξυπνάει ταραγμένο όταν κάποιος απλά άλλαξε το κανάλι στην τηλεόραση...
που σε βοηθά να κοιμηθείς...
Και εκείνος συνεχίζει να κάθεται αμίλητος σε κάθε γωνία του πλανήτη...
Σε κάθε γωνία του εγκεφαλικού του χάρτη..
περιμένοντας τι;
Η ίδια απορία σε χιλιάδες πρόσωπα που δέθηκαν μαζί του..
μόνο και μόνο για να αποκολληθούν αργότερα και να πάρουν ένα κομμάτι δικό του..
ένα κομμάτι φτιαγμένο με μαεστρία κάτω από των αστεριών την βροχή...
φταίει ο κόσμος που έγινε ριχός και απαιτητικός;
Ή φταίει η τόση μοναξιά του που τον έκανε να αδιαφορεί για όσα σταδιακά περνούσαν από μπροστά του;
σαν να παρακολουθούσε αδιάφορος μια ταινία στο cinema...
δίχως συγκεκριμένο θέμα..
που κάθε τόσοτο βλέμα σου στρέφετε στο ρολόι..
αναμένοντας να τελειώσει και αυτή η χαζομάρα..
που φτιάχτηκέ από ανθρώπους για χαζούς ανθρώπους
Ήταν μόνο 20 χρονών
όταν έπεισε τον εαυτό του να ξανακοιτάξει τον καθρέπτη,
και να προσπαθήσει να αναγνωρίσει τι έιναι αυτο που αντικρίζει...

Θα ζωγραφίσω τον παράδεισο και θα μπώ μέσα...

Κάθεσαι στον βολικότατο καναπέ σου
και χαζεύεις το πολύχρωμο μαγικό κουτί της πλύσης του μικροκαμωμένου εγκεφάλου σου
(μιλώ με την προϋπόθεση πως έχεις έστω και ένα δείγμα αυτού...)
Πόλεμοι, σεισμοί λοιμοί και καταποντισμοί γύρω σου
αλλά εσύ εκεί προσκολλημένος στα καυτά νέα της σοουμπίζ.
Ποιός πίνει κόκα;Ποιός χώρισε;
Τα καίρια ερωτήματα που σε ταλανίζουν!
Νεοέλληνας.
Τσιγάρα, tv, ξύδια, γκομενες-οι να’χεις και στα ... σου όλα τ’άλλα.
Τι σε νοιάζει εσένα αν ο κόσμος μας πεθαίνει μέρα με την μέρα
Αν το περιβάλλον έχει στραφεί εναντίον μας
και οι μέρες μας είναι μετρημένες αν δεν πάρουμε την απόφαση να κόψουμε τις μαλακιες;
Τι σε νοιάζει εσένα αν ο πλανήτης σβήνει λόγω της αδιαφορίας σου;
<<Εγώ θα αλλάξω τον κόσμο μωρέ;>>
Έλα μου ντε!Αν περιμένουμε από εσένα..
Το τέλος όλων μας θα έρθει μια μέρα νωρίτερα!
Να μας λείπει ευχαριστούμε!
Μπορούμε να τα κάνουμε και μόνοι μας σκατά!
Κάτσε, κάτσε μην σηκώνεσαι!..
Μην σε ταλαιπωρούμε κιόλας!
Και ξέρεις ε..το μεγαλύτερό σου κόμπλεξ ξέρεις ποιό είναι..
Οτι έχεις την ιδέα οτι δεν έχεις ΚΑΝΕΝΑ!
Και σε προκαλώ..
Αφού δεν έχεις κόμπλεξ μεγάλε μου..
Πάρε στην δούλεψή σου έναν Πακιστανό
Κάν’τον Διευθυντή στην εταιρεία του μπαμπά σου...
Το αξίζει ο άνθρωπος..Δουλεύει τόσο σκληρά!
Τι;Γιατί δεν τον θες;
Μα εσύ είπες οτι δεν έχεις κόμπλεξ..
Δεν είσαι ρατσιστής εσύ!
Α.. καλά..
ξεκινάς τις δικαιολογίες που καρμπόναρες απο το κουτί πάλι;
Άστο φίλε..
Πήγαινε άραξε στον καναπέ σου..
Χάζεψε το κουτί σου..
Κάψε τα λίγα εγκεφαλικά κύτταρα
που σου έχουν απομείνει και άσε με.
Ανάγκη δεν σε έχω.
Έχω στα χέρια μου τα πινέλα.
Και τα χρώματα.
Θα ζωγραφίσω τον παράδεισο και θα μπώ μέσα.
Εσύ μείνε εδώ να σαπίζεις!